Een cadeau van een week

Goed, na iedereen gebombardeerd te hebben met filmpjes foto’s en verhalen starten we nu een nieuwe week. 

We nemen de bus van Mirissa naar Galle. Een prima stukje om in de ochtend af te leggen. In eerste instantie willen we in de buurt van Jungle Beach een dak boven ons hoofd vinden maar helaas, geen accommodatie bij Jungle Beach voor ons. 

Dus met een Tuk naar Galle fort waar we vrij snel en eenvoudig een schattig hotelletje ontmoeten. 

Met een wandeling gaan we het Fort van Galle ontdekken. De koloniale architectuur doen mij heel erg aan Cuba terugdenken. Er zijn hier tal van schattige beste wel hippe winkels. 

Over de muur van het Fort passeren we heel veel trouwfotosessies. De ene nog mooier dan de ander. 

Een klein bezoekje aan een schildpadden asiel waar we de vijf soorten die hier zijn zien. Hier zetten zich tal van vrijwilligers in om deze prachtige dieren te redden van de mens. Er zijn twee dieren aan het revalideren die slachtoffer zijn geworden van ons plastic en eentje is gewond geraakt door vissers. De mens. 

De laatste uurtjes met zon willen we op het strand doorbrengen. Een, hoe kan het ook anders, jungle-achtig pad dalen we af voor wij op het strand aankomen. Ergens balen van de weet dat we dit stuk zo weer omhoog moeten. 

Op een klein strand met een kleine baai kijken we uit op de grote baai van Galle. Met voor ons aan de horizon het Fort. 

En dan is door een tropische bui in de verte het fort haast niet meer in het zicht. We zien een massa naar beneden komen en langzaam onze kant op verschuiven. Dat wordt schuilen. 

Opgedroogd en voldaan keren we terug naar Galle. 

Dinsdagmorgen vullen we de maag met een heerlijke sandwich gescoord @ calorie counter. Een gezond culinair ontbijtje. 

We gaan naar Unawatuna. Rond een uur of 11:00 hebben we al twee stortbuien moeten doorstaan. We besluiten om een “binnen activiteit” te genieten. En hoe kan dat nou beter dan met kookles? 

Yumana kookles neemt ons mee naar een aantal lokale markten waar wij onze eigen ingrediënten mogen uitzoeken en waar we uitleg krijgen over de verschillende soorten groenten en specerijen. Wij besloten groenten te kiezen die wij ook in NL kunnen halen. Zo kunnen we het dus thuis ook maken. 

Na het bezoekje aan de markt mogen de handjes gewassen worden klaar om te werken. 

We leren snijden, wassen en het voorbereiden van de groente om verwerkt te worden in een curry. 

Er wordt gelachen en geproefd met als eindresultaat vijf curry’s om te eten. Prima. 

Als het buikje gevuld is en we op huis aan willen gaan. Horen we, wachtend op de bus, ‘he Nederlanders...’. Het is Milco die roept. Wat een toeval. Milco en Madelene zijn net een dag eerder aangekomen in Unawatuna. 

Het programma gooide we dus om. Niet terug naar Galle maar nog even proosten en bijkletsen. We delen onze ervaringen van de afgelopen dagen. 

Woensdag trekken we door. Een busje met airco brengt ons naar Hikkaduwa. Hadden we dit maar eerder gedaan! Veel beter dan die propvolle, met keiharde bollywood klinkende, local bussen. 

We zijn inmiddels aangekomen bij het Tsunami-museum. Indrukwekkende foto’s en uitleg over die ene dag die geschiedenis heeft geschreven. Na een hoop uitleg en foto’s die ook op onze media stonden lopen wij de volgende kamer in. De hostess vraagt of iedereen nog Oke is. Zonder te weten waarom antwoorden wij keurig en instemmend. Dan gaat er een gordijn open. De meest afschuwelijke en realistische foto’s worden getoond. De honderden verdronken mensen, tal van huilende kinderen naast hun dode ouders, een meisje klampend aan een boom met dikke tranen over haar wangen en zo nog een paar. Het is stil in de kamer. Een pijnlijke stille minuut wordt er gekeken en gerealiseerd. De hel was hier. 

Totaal ontdaan lopen we langs het strand naar een monument. We staan ook hier stil bij de kwetsbaarheid van de mens. 

We komen bij van de opgedane ervaring in de beer garden aan het strand. Wat een dag. 

Donderdagochtend blijken er geen treinen te rijden. Staking. Samen met een gozer uit Den Haag pakken we dus maar de bus Colombo. 

Onze plannen om relax door Colombo te lopen worden geschrapt. Wat een chaos, drukte en viezigheid domineert hier de stad. We gaan eerder dan gepland naar de luchthaven. 

Met een flinke vertraging zitten we dan. Onze bestemming? De Malediven. 

Ruim een uur later dan gepland landen we. Ergens is bij ons nog een onrust aanwezig of we de ferry nog wel halen. Gelukkig heeft de boot gewoon gewacht. 

We checken in bij het hotel. Precies om twaalf uur krijgen we een welkomstdrankje. Gefeliciteerd Sam! Alweer 28. 

Uitgeslapen lopen we een klein rondje op Maafushi eiland. We genieten van het blauwe water en de bounty witte stranden. Wauw. 

De dag wordt verder gevuld met strand en spelletjes. Perfect. 

Een verjaardag zonder alcohol bestaat in onze ogen niet. Nou ligt er voor de kust van Maafushi een boot die ver genoeg is van het land. Hierdoor is de Sharia niet meer geldig. En dus is er alcohol, welkom op de Partyboot van Maafushi.

Een groepje Spanjaarden begint te dansen. En aangezien Sam al de hele dag zeurt en vraagt om een liedje krijgt ze haar zin. Brutaal stap ik naar de Spanjaarden en ja hoor! Sam krijgt haar liedje. 

Er wordt gedanst met de Spanjaarden, een Portugees stel, een gezin uit India en een handje vol lokale gasten. De partyboot is goedgekeurd. 

De tweede dag van Sam haar verjaardag, zo noemt ze het zelf, gaan we even doen alsof we kwartjes zijn. We nemen in de ochtend een boot naar een luxe resort. Hier is het all(cohol)-inclusive met een strand nog mooier dan die van ons eiland. Dat het “alc-inn” laten wij de barmannen daar weten. Nog voor de lunch hebben wij de eerste versnapering al ruim genomen. Erg prettig voor een middagdut. 

Van het zwembad tot de binnentuin tot het snorkelgebiedje... wat leven we luxe. 

Na het haaien voeren is het weer tijd om wakker te worden. Van X5 Terug naar lijn 5.  

In de avond gaan we uiteraard weer met de boot naar de partyboot. Dit keer is het iets rustiger als we een drankje nuttigen. We staren naar de horizon waar een paar andere eilandjes met lampjes zwaaien. Met de sterren aan de hemel schommelen we de nacht in. 

 Het is zondag. De laatste dag hier op de Malediven. Potverdorie wat gaat dat snel. We gaan met een bootje naar een rif. Prachtige vissen en haaien... de tweede stop mochten we snorkelen met verschillende schildpadden. Na de twee snorkelplekken varen we door. Net de zon op m’n knar lig ik als een zeemeermin voor op het dek. Dan varen we een soort meer in de oceaan op. Omringd met rif, herkenbaar aan de lichtere kleuren blauw, is een soort baai. Dit is een opvoedplek voor dolfijnen. Onwijs veel baby dolfijntjes met hun moeders springen om ons heen, schattig. 

De lunch nuttigen we op een onbewoond eiland. Dit is echt de Malediven zoals je ze kent van foto’s. Uiteraard houden wij hier dus ook een uitgebreid shoot. 

Wat een prachtige afsluiting.