Wat een gekkigheid

Maandag is echte sportdag. We beginnen met de armspieren. Deze trainen we door een lekker stukje te  roeien. 
De dames samen in een kano en ik deel de boot met Alex. Een jongen uit Engeland. 
Langs de mysterieuze kalkbergen met opkomende zon peddelen we op strak langs deze joekels en worden getrakteerd door een krekelorkest. De rust is de perfecte verwenning tijdens deze work-out. 
Na het peddelen frissen wij ons op en gaan door. 
We bezoeken een parelboerderij. Er wordt ons van alles bijgebracht over de verschillende oester. Erg leerzaam, maar het meeste is weer vergeten. 
Een prachtige route wordt afgelegd en wij arriveren te Cat Ba. Nu is het tijd om het lichaam te laten fietsen. 
Over dit prachtige eiland weten wij ons hartkloppend, zwetend er doorheen te werken. Een soort bikramfietsen is het. 
Langs het water de heuvels op waar wij een schattig dorpje doorsteken. Met de typische karbouwen en de kleine akkers is dit een erg idyllisch geheel. 
We varen door. Helemaal naar Monkey Island. Hier mogen wij, dank u lieve Heer, lekker een duik nemen. Vanaf de boot springen wij vijf meter naar beneden. Na drie keer jumpen zwemmen we naar het  eiland. 
Op het eiland spelen een aantal schattige aapjes. Het is lachen om te zien hoe brutaal deze beestjes zijn. Zeker wanneer een klein aapje de cola afpakt van een toerist. 
Dan is het tijd voor nog één work-out. Klimmen. 
Als aapjes klauteren wij omhoog. Ondanks de hitte gaat Wies als een speer. Als ik eindelijke de top bijna heb bereikt, zit Wies al trots op het topje te genieten van het uitzicht. 
De terugweg is weer afzien. Want een pad is er niet. Nee, de handen en de voeten moeten echt werken. 

Demelsa en ik gaan een rondje lopen door het stadje. We drinken een drankje en maken een puzzel. Terwijl wij lekker chillen rijden er kindjes op scooters rond waarvan ik mij afvraag of deze al wel kunnen lopen. 
Na het avondeten gaan we met een groepje nog een barretje aandoen. En één drankje werd er toch weer meer. 

En dan die verdomde day after. De dinsdag begint wat vermoeid. De wekker gaat erg vroeg. Vandaag terug naar Hanoi. 
Een bootje brengt ons naar een andere boot. Langs de fantastische met groen beklede bergen. Na een leuke 1,5 uur in de volle zon arriveren we. 
De mensen hier zijn knettergek. Wanneer we in de haven van Halong komen, wordt dat weer bevestigd. We meren aan, maar van de boot mogen we niet. Nee, we moeten wachten op een klein bootje die ons naar de plek van aanmeren brengt. Na een uur wachten worden we letterlijk op nog geen drie minuten lopen gebracht!!! 
Dit bevestigt Wies wanneer zij er achterkomt dat haar handdoek nog op de boot is. Ze rent in minder dan  twee minuten er naartoe en weer terug. Knettergek dus, ze eten ook rijst met twee stokjes. ;) 

In Hanoi ondernemen wij niet veel meer. Wij bouwen onze eigen bioscoop om Game of Thrones te kijken. Hierna alleen nog een beetje yahtzee en wormen op het dakterras van het Hostel. 

Helaas moeten wij op woensdagochtend zonder Wies. Wies heeft, met dank aan mij, de verkoudheid flink te pakken inclusief verhoging (sorry wies). 
Dus Wies blijft een dagje liggen in Hanoi vanwaar zij later deze dag vertrekt richting Hue. Demelsa en ik gaan dus met z'n twee naar Ninh Binh om daar Tam Coc te bezoeken. 

Een knuffel met redelijke afstand, stel je voor dat wij ook verkouden worden, krijgt Wies van ons een lieve groet.
Met een Uber naar het busstation waar eveneens maar weer bewezen wordt dat ze hier echt gek zijn. 
Nergens op het station staat Ninh Binh als bestemming. Een aantal vlugge verkopers probeert ons nog te lokken. We lopen naar een in onze ogen betrouwbare vrouw. Deze weet ons uiteindelijk op een bus te plaatsen die ons naar Ninh Binh zou moeten brengen. We leveren onszelf over aan het lot. 

Gelukkig, het is gelukt. We moeten nog even wel taxiën. In Tam Coc kunnen we weer starten met het genieten van de dag. 
We laten ons peddelen door een lieve vrouw. Over het water omringt door het karstgebergte. Erg zen, hier heen motorboten of drukke wegen langs de rivier. Nee, het is berg en rivier. Met open mond staren wij naar de libellen, de vogels en de geiten op de steile randen. Gaaf.

Op de slaapbus wachten is chaos. Er komen om de tien minuten bussen voorbij met elke keer maar plek voor twee mensen. 
Wij weten gelukkig dat de bus van Wies met vertraging is vertrokken. Dus wij kunnen ontspannen. 
Als er een bus wel erg lang aan het wachten is controleert Demelsa tot twee keer aan toe of dat de onze is. Brutaal wordt zij afgewimpeld. Als wij bij de laatste bus in willen stappen bleek die andere bus wel voor ons te zijn maar zonder Wies. De bus van Wies zit al vol. Gek, we hebben samen geboekt. 
Geïrriteerd mochten we toch nog mee. Daar deze bus toevallig twee plaatsen over had. Dus moeten we met deze en zonder Wies, erg jammer. 

In Hue gaan we lekker scooteren. Door de oude stad scheuren we lekker. De idiote temperatuur (37) doet ons niet langer in de stad blijven. Weg hier.
Over te gekke wegen rijden we richting strand. We passeren eigen gestookte vuurtjes, vrede geuren, vieze vrachtwagens, idiote medeweggebruikers, fantastische begraafplaatsen en super gave akkers. 
De boerderijen zijn schilderachtig indrukwekkend met de bergen op de achtergrond. De bergen als schaduw zwartblauw aan de horizon. 
Op het strand gaan we ontspannen. Een mooie kleine wandeling door een verzorgde tuin.  Het paadje gidst ons langs vlinders en mooie planeten. Dit weggetje eindigt op een prachtig strand. 
Net als we willen zitten zegt Demelsa: 'Hey, ik zie een bekende'. Het blijkt een oud-collega te zijn. Super gek en toevallig om hier een oud-collega tegen te komen.
Er wordt op het strand genoten van een hapje, een drankje en natuurlijk de zee. Even helemaal zero. 
Wij zijn hier heel goed in.  

Vrijdag  scooteren wij van Hue naar Hoi An. 
De eerste stop is bij een heerlijke bergbeek iets wat deze gekkerds hier gebombardeerd hebben tot olifantenwaterval. 
We lopen omhoog en nog een beetje omhoog. Een mannetje probeert ons een schaduwplekje te verkopen maar, Nederlands als we zijn, besluiten we om zelf een schaduwplekje te zoeken op de rotsen. 
Een heerlijke verkoelende duik wordt genomen. Fijn om wat af te koelen. 
Het scooteravontuur gaat door. De gekken halen ons in en soms wij hen. 
De tweede stop is bij een prachtig strandje. Hier mogen we even lunchen. Het uitzicht is perfect. 

Als het buikje gevuld is, gaan we de pas trotseren. Slingerende wegen leiden ons naar de top. 
Tijdens de rit worden de ogen gestreeld. Het uitzicht is waanzinnig. Het koele briesje is de ultieme drug in deze bloedhitte. 

Op de top komen we bij. De vrachtwagens, de andere motoren en de geitjes. We zijn ze allemaal voorbij gereden. 
De afdaling gaat soepel. Eenmaal uit de bergen komt het moeilijkste. Da Nang. De spits is net van start gegaan. We halen en we worden ingehaald. Van alle kanten. Chaos. Dit zijn die momenten dat je eigenlijk denkt... Nah! Deze rit rij ik liever niet zelf. 
Na dit laatste stukje mogen Wies en ik onszelf een extra rijbewijs geven. Azië-style. 

Zaterdag willen we strand. Maar niet alleen strand. In de ochtend gaan we razendsnel door Hoi An heen wandelen. We ontmoeten buren van Wies. 
Als we de ochtend gevuld hebben, mogen we eindelijk strand. Ontspanmodus is aan. 
Samen met Nadim rijden we naar het strandje bij ons om de hoek. 
Nadim kennen we nu al een paar dagen. Ontmoet in Halong, gezien in Tam Coc en nu weer hier. 
Super gezellig is ook dat een leerling van ons hier ook verblijft met zijn ouders. In de avond besluiten we (inmiddels een groep met Portugezen, een Canadees en drie Nederlanders) dan ook om met Tim en z'n broertje een drankje te doen. 

Op zondag is het eveneens weer rustdag in de ochtend en gaan de dames kleding uitzoeken. En ik trakteer mezelf op een baard en kopverzorging. 
Als we allen dan onze dingetjes hebben gefixt boeken we nog het e.e.a. om vervolgens niets meer te doen. 

En zo na een gekke week is het heerlijk afsluiten. Op naar nieuwe te gekke avonturen!