Wij hebben lava gezien!

Maandag gaan we weer.  In de gele schoolbus tussen de nica's. Ik vervloek m'n lengte. Nou ben ik niet lang maar in ieder geval te lang voor deze bankjes. 
Gelukkig hoeven we niet lang. Na een klein uurtje worden wij gedropt in San Jorge. San Jorge is de stad vanaf waar wij een bootje moeten nemen. 

We kopen een ticket. De baliemedewerkster vertelt ons dat de boot over 40 minuten vertrekt. Die tijd moeten we helaas vullen met een biertje aan het water met uitzicht op de vulkanen van Isla ometepe. Achteraf was dit niet heel erg vervelend. 
Met net iets meer mensen dan er meekunnen weten wij een plekje op de grond te veroveren. Tussen de tassen en de stinkvoeten van anderen. 
Aangekomen op het eiland eet ik officieel de meest gore hamburger die ik ooit gegeten heb. Maar ja, dan ben je wel hier. 
Als we ook hier een rit wagen in de overvolle schoolbus krijgen we te horen dan de rit iets langer dan een uur gaat duren. 
Terwijl ik mijn neus weg probeer te houden van andermans oksel concludeert een Engels koppel gelukkig dat de taxi wellicht een fijner optie is. 
Wij sluiten aan. We stellen ons netjes voor en gaan nu samen met Jade en Luke naar Playa Domingo. 
Met z'n viertjes houden we een maandagmiddagborrel. De borrel houden we in een tuin met super veel mooie bloemen en vlinders die dansen in de wind. De geslaagde borrel wordt voortgezet en we besluiten om met elkaar uiteten te gaan. Een geslaagde dag. 

Op dinsdag regelen we een gids. Langs de rijstvelden, de bananenbomen, een paar cowboys wandelend over de weg en wat cactussen stoppen we aan het water. Vanaf hier is het uitzicht prachtig. Aan het water met de vele vogelsoorten. 
Ik ga even helemaal op in de omgeving en wordt één met m'n camera. Fanatiek schiet ik wat in de rondte. Merel haalt mij uit m'n afleiding en roept:"Den!"  Ik draai me om om oogcontact te maken en terwijl ik nog geen 90graden draai schrik ik me dood.. Een stuk of 15 springende rennende koeien komen op mij af. De koeien inclusief horens zijn speels richting het water aan het galopperen. Het water waar ik sta!! 
Stoer als ik ben blijf ik staan. Ik hoop dat die zeven kleuren stront niet over m'n been naar beneden lopen. Ik schiet nog wat foto's en waan mezelf weer veilig in de richting van Merel. 
Door naar San Ramon. Vanuit daar gaan we klimmen. We moeten een kleine 1,5 km omhoog lopen. Voor ons gevoel ook 1,5 km. Elke steen voelt als een overwinning. Bezweet met een rode harses hebben wij ons doel bereikt. De waterval. 
Het water glinstert in de zon terwijl het zich 60 meter naar beneden laat vallen. De groene tropische planten omarmen de waterval en terwijl onze rikketik nog heftig aan het werk is genieten wij onze afkoelsessie. 
Het lopen is beloond met een fantastisch paradijsje. Helaas moeten we ook weer teruglopen. 
Met de gids vervolgen we onze tour. Rond het middaguur eten we bij een vrouwtje thuis. 
Na het eten rijden we verder. We zien meer dan onze ogen aankunnen. Het zou ook de afterdinnerdip kunnen zijn. Langs de vele zelfvoorzienende dorpjes met overal grote ooit uit de vulkaan geschoten stenen. Als ik kon schilderen had ik hier zeker een schilderij van gemaakt. Maar ja, ik kan niet schilderen. 
Onze laatste stop is de Ojo de Agua. Een natuurbad. Een heerlijke koele duik in het heldere gezonde water. 
Zo'n dagje Ometepe is heerlijk. En de dag wordt ook heerlijk hippie veggie afgesloten. Met een groep van acht personen. Proosten we op het leven. 

Woensdag is kano-dag. Daar wij gisteren de beentjes hebben getraind zijn nu de armpjes aan de beurt. 
Een bootje brengt ons vier, twee andere Nederlanders en wij met z'n twee, naar de mangrove. Met aan weerszijde een vulkaan peddelen we langs grote vogels en schildpadden. We zochten de krokodillen. Alleen deze "Sjaak Afhaakkaaimannen" hadden geen zin om zich te tonen. 
Onze gids nam ons mee naar Monkey Island.   We gaven de aapjes wat fruit terwijl ze bij ons op de boot kwamen. Schattig!!! 
Een taxi bracht ons naar Moyogalpa. Samen met Luke en Jade brachten we hier de laatste avond op het eiland door. 
De volgende ochtend pakten we de boot en namen we afscheid van deze twee super gezellige mensen. 

Granada. Een oude mooie gezellige stad die ons een beetje het "Havana gevoel" teruggeeft. De gekleurde huisjes, de kerkjes en de toeristenwinkeltjes hebben allemaal hun charmes. 
In de kathedraal zien we prachtige schilderingen en vanaf de toren loeren we over het stadje. We zien het meer, wat vulkanen en de straatjes onderons. 
In het hostel wordt gehangen en gedronken. Wanneer de manager van het hostel een tikkeltje lam voorstelt om te gaan bussen (een spelletje met kaarten en drank) weiger ik eerst beleefd. Blijkbaar wilde de manager geen nee horen. Ik moest dus meedoen. Jullie kunnen wel raden wie er niet gewonnen heeft! 

Vrijdagochtend ontbijten wij in een centrum voor mensen die doof zijn. Een stichting die gerund wordt door doven. Naast de werkverschaffing in de vorm van een restaurant maken zijn ook hangmatten en doeken van plastic afval.
Op advies van Luke en Jade boeken wij een tour die ons zowel in de middag als in de avond voorziet van een activiteit. 
De eerste stop zijn de eilanden van Granada.   Een bootje neemt ons mee langs tal van eilanden. Een prachtige groene omgeving met tal van palmen mangobomen en mangrove bomen. Hoewel wij deze bomen nu al een tijdje bewonderen blijven zij erg indrukwekkend. We stoppen op een eiland waar we struikelen over de mango's. Erg goedkoop hier en we krijgen te horen dat de lokale niet eens meer trek hebben in mango's. Ze gooien deze vruchten liever in het water om vissen te lokken. 
Een prachtig uitzicht op de stad een paar kilometer vandaan met de drie vulkanen op de achtergrond. Eentje daarvan bezoeken we later vandaag. De Masaya. 
Als we weer verder meegenomen worden meren we aan bij een zwembad. Een paar palmen dienen hier als parasol. Het uitzicht vanuit het zwembad is alsof je in een reismagazine bladert. 
Met een biertje in de hand rusten m'n ellebogen in op de rand van het zwembad staar ik voorbij twee eilanden naar het schitterende meer. Een soort van radio10 geeft het totaal net even wat het nodig heeft. Allemaal gouden plaatjes uit het verleden komen voorbij. Dromen!! 
De lunch is een hotdog bij de beste hotdogzaak van Granada. The Hotdog Connection. 
Goed gevuld en klaar voor weer een hoogtepunt. De Masaya. Eerst naar de oude markthal. De hal heeft een koloniaal karakter door vormgeving. De oude muren staan nog. Een leuke aangelegenheid waar we snel een souvenirtje kopen. Nu door naar de vulkaan.  Deze vulkaan is bijzonder omdat het, volgens onze gids, één van de drie vulkanen op de wereld is waar je daadwerkelijk het lava kan zien borrelen. En omdat deze vulkaan borrelt, nu al twee jaar, heeft de overheid besloten dat er niet meer dan een bepaald aantal busjes naar boven mag voor maximaal een kwartier. Mocht hij gek gaan doen dan zijn er niet zoveel doden. 
We zien eerst de oude opgedroogde lava-tongen alvorens wij verder omhoog gaan. 
Dan zijn wij aan de beurt. In het busje is de rook al te zien. 
De oranje roze rode gloed op de pluimen van rook verraden de activiteit. Als we boven zijn houden wij ons in niet te gaan rennen naar de rand van de krater. En dan.. 
Lord Of The Rings! Dansen op de vulkaan! 
We gluren over de rand en even wordt er niets anders gezegd dan: "wo kijk daar, oh zag je dat? Wauw check..." 
Te bijzonder. Wat zijn wij klein. Wat zijn wij niets. Wij zijn mens. 
De krater kleurt rood en het borrelende geluid komt boven de enthousiaste reacties van alle mensen om ons heen. Bel na bel knapt en met het knappen van een bel lava gaan de spetters een kleine 300 meter onder ons 10 meter de lucht in. Sommige spetters schieten nog hoger en ze komen neer op droge stukken waar ze nog een minuten nagloeien en dan weer donker worden. Magisch. 

Eigenlijk kan er nu niets meer fout gaan in het leven. Wij hebben lava gezien. 
In de avond vieren wij feest. De barman in het hostel komt uit Amstelveen. Hij is zo blij dat er Nederlanders zijn dat hij besluit dat het een Nederlandse avond is geworden. Dus met alle meezingers die je normaal op foute feestweken en apres-ski barren hoort komen nu voorbij in het Latijns Amerikaanse Granada. Nou en! Wij hebben lava gezien. 

Veel te vroeg moeten we terug. We willen naar Costa Rica. Op naar nog wat wildlife. Na ja, dat was het plan. 
Bij de grens doen ze moeilijk daar wij al een visum hebben gehad voor 90 dagen. Wij hebben er slechts drie dagen van genoten. Ze willen nu, voor dat wij het land in mogen reizen een ticket zien dat wij het land ook weer uitgaan. Die hebben wij niet. De eerste douanier weigert ons binnen te laten. De tweede doet echter iets minder moeilijk maar geeft ons slechts drie dagen! 
Oke! Dan twee dagen wildlife en dan maar door. Ons plan is herschreven en we maken meters richting San Jose. Hier krijgen we te horen dat de bus vol is. En dat er geen meer extra gaat ivm een ongeluk op de route er naar toe. 
De alles gooit roet in het eten. Wat moeten we nu? 
Dan maar naar Panama? Echt veel keus hebben we niet. Toch hebben we toch weer een beetje geluk. Ondanks de tegenslagen. Er zijn nog twee plaatsen vrij. Vannacht gaan we met een nachtbus naar Panama. 
We moeten de dag vullen in San Jose. We kunnen zeggen dat wij San Jose hebben gezien. Of we het aanraden? Nee... 

Zondag rijden we vanaf David een prachtige route naar de Caribische kust. Ik wist niet dat er zoveel kleuren groen bestaat. 
Als ik in de bus wakker schrik van iets in m'n gezicht heb ik door dat er een kindje naast mij gebruik maakt van mijn schouder als kussen. Zijn broertje maakt gebruik van mijn rechter bovenbeen. En terwijl m'n been tintelt en dus duidelijk nog slaapt besluit ik de jongens toch nog even hun rust te gunnen. 

We nemen een boot en we zijn vier dagen eerder dan gepland op Bocas del Toro. 

Zoveel geluk met een beetje ongeluk. Ik stop met schrijven. We proosten en genieten aan het water. De lichtjes van het eiland tegenover ons verklappen dat het hier heerlijk is.