Stranden op het strand

Maandag is het weer zo een dag. We gaan klimmen. Met onze sportiefste stappers worden we afgezet bij een stuk spoor. 

Vanaf hier moeten we een kilometer van biels op biels dansen om Ella Rock te beklimmen.

We dalen af langs een waterval waarna wij verdwalen. ‘Ik zei het toch’ roep Sam gefrustreerd en toch voldaan. In een doolhof van planten en slechte wegen was daar onze redder. Op z’n slippers heeft hij ons twee keer geholpen. Nou is dit wel een toeristenvalkuil want al die “redders in nood” verdienen er leuk aan. 

Eenmaal halverwege is het uitzicht mega. Vanaf dit punt is het afzien. Uitgeput, uitgedroogd, bezweet en verbrand komen we boven. We begrijpen nu waarom mensen deze klim trotseren vroeg in de ochtend. 

De verse jus en het uitzicht maken alles goed. Met een beetje hoogtevrees lopen we richting een soort plek waar je heel lang kan vallen als je valt. Op veilige afstand schieten we wat foto’s en lachen we om de klagende Nederlanders om ons heen die bovenkomen. 

Genoeg sportiviteit. We nemen de tijd om onze vieze lichamen te spoelen onderaan de berg bij een waterval. We blijven hier even pauzeren. Staren de vallei in terwijl de voetjes in het water chillen. 

Aan het einde van de dag bezoeken we nog één attractie. De Nine Arches Bridge, Demodara. Ook hier is de weg er naartoe hilarisch. Want ook nu is het weer op paadjes wandelen die in NL afgekeurd zouden zijn. ‘Oke, niet vallen’ vloekt Sam een paar keer. Op de helft is de doorgang geblokkeerd door een koe. Met een glimlach proberen we er langs te komen. Onderaan, bijna bij de brug, besluit Sam om al glijdend naar beneden te gaan... hihi. 

Dinsdagochtend staan we veel te relax en langzaam op. De avond ervoor was super. Met twee gasten uit NL en een meid uit Ierland gleden we de nacht in. Biertjes passeerden en muziekjes trakteerden. 

Toen wij met de lokale bus vanuit Ella aankwamen in Wellawaya waren wij natuurlijk te laat voor de bus naar Arugam Bay. Of veel te vroeg...? (Tsja half vol of half leeg?) 

Maar goed, drie uur wachten is ons net even teveel van het goede. Het busstation in Wellawaya is nou ook niet echt om over naar huis te schrijven. Een paar van die slordige Aziatische winkeltjes en een hoop tuktukchauffeurs... shit nu ben ik er toch over aan het schrijven.

Enfin, wij nemen een tuk om de laatste 120 km af te leggen. Pff... 

Arugam Bay, eenmaal aangekomen lopen we vier hotels af en vinden uiteindelijk een slaapplek die voldoet aan onze eisen. Goedkoop en gezellig. 

Arugam Bay heeft tal van kneuterige strandtentjes die dag vol reizen heerlijk kunnen bezegelen. En terwijl er een deken van rust en avond over ons wordt gelegd drinken wij de schemer en de avond in... met palmen die langzaam dansen in de wind en hier en daar wat fakkels die ons voorzien van licht. 

Woensdagochtend staan we fit en fris op. Er wordt een board gehuurd en we gaan surfen @ Elephant Rock. Een mooie baai met een langzame golf. Die als je eenmaal door de drukte bent gekomen je trakteert op een heerlijk ritje. 

In de middag gaan we, daar het veel gezelliger is dan Elephant Rock, surfen in Arugam Bay. We ontmoeten twee dames, Anne en Michelle, en met hen relaxen we de dag. 

In de avond eten we samen met twee Nederlandse families. Met deze lieve mensen kletsen en delen we veel... we hebben elkaar eerder ontmoet in Trinco.  Samen met de familie lieve en Familie Metten sluiten we een heerlijk dagje af! Erg gezellig. 

Na het eten besluiten we een dansje te wagen met Anne en Michelle. We zijn beland op een “beachparty”. Goh, wat zijn we uit! 

Donderdagochtend is het niet zo fris en fruitig. Iets later dan gepland hebben we een gids omarmt genaamd Najim. Hij neemt ons mee naar Panama en als we vragen of we krokodillen kunnen zien is het antwoord: ‘yes!’

We rijden het dorpje in en slaan rechtsaf richting wat weilanden. Midden tussen de weilanden loopt een beekje. Hier mogen we uitstappen. 

Met trillende benen volgen wij de gids. En ja hoor, daar liggen de krengen, een beetje eng te wezen gewoon op 6 meter afstand. Nou ja voor onze gids dan.. wij bleven iets verder weg. 

Onze gids sleurt ons letterlijk mee dichterbij. Gelukkig hebben wij vanochtend al een splinter uit onze rug getrokken anders deden wij het niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk in onze broek! 

Fantastische mooie dieren maar ongelooflijk fijn als er een flinke afstand tussen jou en hen is. 

Najim is erg vriendelijk en begrijpt onze angst. Gelukkig. Als we iets verder van de kroko’s bijkomen vertelt Najim dat hij 13 familieleden met de tsunami is verloren. Dit raakt ons best erg. Met gemengde gevoelens rijden we naar het strand, super gaaf die kroko’s... en wat naar voor hem.. 

Een lange golf siert de baai van Panama. Te bereiken via een duinlandschap gevuld met grafstenen. Deels een begraafplaats dus.. 

Na een paar heerlijke golfjes gaan we terug naar Arugam Bay. Hier wordt het kleine “plankje” ingeruild voor een longboard. Subtiel pakken we hier nog wat golfjes. En we sluiten deze super leuke dag af met een heerlijk pizza aan de hoofdstraat. 

Om 06:00 gaat de wekker. We moeten vandaag met de bus een enorm stuk afleggen. 

Na 7 lange uren komen we aan in Matara. We willen door naar Mirissa maar besluiten hier nog even een pauze te houden. We lunchen wat in het park gelegen aan het strand. En terwijl een heerlijk windje onze lichamen streelt kijken we naar de golfjes en de tempel op een eiland vlak voor de kust. Bij een gezellig straatverkopertje lessen we onze dorst en hij regelt een tuktuk naar Mirissa. 

Als de tuktuk arriveert komt er een boze, door ons eerder afgewezen, tuktukchauf op ons af. In het Singalees wordt er flink wat gescholden, althans, zo vertelt hun lichaamstaal. Een straatgevecht in woorden ontstaat wanneer wij met onze tuktuk gaan in plaats van mee met de opdringerige chauffeur. Blijkbaar heeft onze vriendelijke  de straatverkoper ons tegen een lokale prijs een tuktuk aangeboden.

Enfin, we komen aan in Mirissa waar onze chauf nog wel een guesthouse weet. Een lot uit de loterij, wij hebben een heerlijk plekje gevonden op nog geen 30 meter van het strand. 

Mirissa heeft een prachtige baai met heerlijk zacht zand versiert met rustige palmen. Hier kunnen wij best overleven de komende dagen. 

Op zaterdag is het weer tijd voor wat surf. Met een tuktuk gaan we naar een baai waar de golven iets meer te surfen zijn vergeleken met de onze. 

In weligama surfen we een ochtend, ja ik zeg we, zelfs Sam pakt een paar mooie schattekes. 

Na een actieve ochtend draait het tweede gedeelte van de dag om chillen. Terug in Mirissa liggen we, drinken we, zwemmen we en spelen we af en toe een spelletje. Dit is toch vakantie. 

Op zondag gaan we fanatiek een wandeling aan. We lopen langs de drukke straat. Na een kleine vijf minuten gaan we onze weg voortzetten over het strand. Via Turtle Bay lopen we over rotsen en zwart zand naar Palm Grove. Een klein schiereiland met niets anders dan palmen.  Super grappig om te zien hoe een Nederlands gezin met allemaal meiden een half uur lang “spontane” foto’s kan maken. Gelukkig mogen wij even tussendoor een sessie doen. Hehe. 

We gaan verder. De tweede bestemming is secret beach. Niet echt een secret meer maar evengoed de moeite waard. 

De klim en de daling zorgen ervoor dat onze oksels overuren maken. We passeren een grote kameleon en aantal blaffende honden en eekhoorns. 

Eenmaal afgedaald kunnen we in een heerlijk natuurlijk bad met grote rotsen als beschermers van de zee in het heldere water verkoeling zoeken. Samen met wat, op één hand te tellen, toeristen en een paar lokalen ontspannen we hier de dag. 

Op de terugtocht wandelen we weer en plots hoor ik mezelf zeggen ‘oh mijn god’. Snel zet ik drie grote stappen opzij terwijl ik oogcontact heb met een 1,5 meter grote Bengaalse varaan. De figuurlijke zeven kleuren zaten in m’n broek en met trillende handen weet ik nog even net snel genoeg het mobieltje te pakken en schiet ik wat foto’s. 

Bijkomen van dag gebeurt ook nu weer op het strand van Mirissa. Erg lekker. We zijn inmiddels al ver over de helft. Wat gaat het ons toch weer goed af dat reizen.