Grenzen zijn opgezocht

Cham Island is deze week het eerste avontuur. Iets later dan dat we klaar moesten staan worden we opgepikt. Nooit op tijd. 

Over het bruggetje richting de haven gaan we. Hier worden we op plastic stoeltjes geplaatst. In de hitte wachten we tot de hele groep compleet is. Het zijn allemaal mensen uit Australië en wij drie. 

Als we de boot betreden schrik ik een beetje. Er is ook een grote groep Aziaten. Oh, nee, daar gaat de rust. Bij elke golf en bocht met z'n alle gillen. Want dat is toch leuk? Het is eigenlijk wel schattig. 

Als we op Cham Island zijn aangekomen lopen we door het dorp. Smalle straatjes en schattige eilandbewoners. 

Via de lokale vismarkt terug naar de haven. Onderweg zien we de gekste zeedieren te kopen liggen. 

We meren aan bij een wit strand en palmen. Erg mooi als je het vuilnis even niet meerekent. Prachtig om even te liggen. 

Na de korte break op de boot naar waar we gaan snorkelen. Als de Aussies en de Euries het water zijn ingejumpt volgen de Vietnamezen. Met klungelige reddingsvesten en lompe brillen zonder snorkel belanden zij naast ons. Een soort van Titanic situatie als de boot net onder is gegaan. 

Na een paar mooie vissen en een grote blauwe zeester dobberen we nog wat na. De verschillende kleuren blauw staan erg goed bij de gele met planten begroeide rotsen. 

We lunchen en chillen weer op het prachtige strand. Onze batterij is nu opgeladen. We kunnen er tegenaan. En dat doen we. We nemen afscheid van de eigenares van het hostel. Een super goede tijd hebben wij hier gehad. Hoi An is erg fijn. 

Met een slaapbus naar Da Lat. We gaan de nacht in. Ook hier gaat het weer op z'n Vietnamees. De georganiseerde chaos domineert . We beginnen er bijna aan te wennen. 

Als we een korte pauze hebben is het ook echt alles behalve schoon en georganiseerd. De vieze wc's, de norse verkopers en de toeterende chauffeurs. Demelsa kan ze wel vervloeken. 

Als de opkomende zon de bus oranje doet kleuren verdwijnt m'n ochtendhumeur direct. 

We rijden op de bergpas richting Da Lat. De dalen zijn bedekt met een wolkendekentje en de groene toppen van de bergen kleuren lichtgroen. Wauw, en dat vanuit een slaappositie. Als we eenmaal aangekomen zijn in Da Lat pakken we een taxi naar ons hotel. De naam van het hotel is Mr. Rot's Secret Hotel. 

De eigenaar, Mr. Rot, biedt ons een unieke geheime tour aan. Zonder echt te weten wat we gaan doen pakken we toch op deze dinsdag de Secret Tour. 

Bij een Krekelboederij stappen we als eerst uit. We lopen langs de vele producten in het winkeltje, allemaal producten die gemaakt zijn van krekels. 

We zien de krekel in allerlei soorten en maten. Uiteraard mogen we nu ook van deze heerlijke krengen gaan genieten. 

Het afdekschaaltje gaat van het bordje en er verschijnen wel tientallen geroosterde krekels. Een schattig dipje ernaast vervult zijn taak als puntje op de i. Smullen doen we. Erg apart dat krakende insectenlichaampje tussen de tandjes. We spoelen de restjes weg met rijstwijn. Een schnaps van rijst van meer dan 40%. En dat in de vroege ochtend. Cheers. 

Op een lokale markt mogen we proeven en ruiken. Verschillende broodjes gaat via het mondje. Dit is even wat smakelijker dan ons eerdere maaltje. 

Nu de tong gestreeld is is het tijd voor meer interessants. 

Shit, de vleesafdeling, een vieze dode lucht dringt binnen vis m'n neusgaatjes. Ik probeer heel Mindfull het op te merken en het te laten gaan, dit lukt alleen niet. Als ik vervolgens een hoopje koeien ogen en een hoopje koeiensnuiten zie liggen moet ik echt even aan Demelsa haar fobie denken. Om haar een hartverzwakking te besparen loop ik stiekem kokkend weg. 

Wanneer ik eenmaal gewend ben aan de lucht durf ik te kijken. 

Enfin, tot zo ver hebben we de maag getest. De derde stop is de zijdefabriek. Hier wordt stof gemaakt van cocons. Een gaaf proces waarbij duizenden (miljoenen) nooit een vlinder zullen worden. 

We lunchen bij een lokaal gezin en hier wachten wij op Mr Rot. 

Hij neemt ons mee naar een Inheemse stam. We wachten op hem omdat hij de taal van de inheemsen spreekt. Daarom mogen wij hen bezoeken. 

Bij het eerste huis dat hij aanklopt wordt hij geweigerd. Bij het tweede huis heeft hij meer succes. En daardoor mogen wij hen bezoeken. We zijn welkom ook al zegt hun lichaamstaal iets anders. 

Een beetje ongemakkelijk in een klein huisje zitten we tegenover elkaar. 

Dit huisje is eigenlijk niet meer dan een paar muurtjes met een golfplaat als dak. 

De vloer, gewoon aarde, is bezaaid met attributen die ik niet eerder heb gezien. 

Als we eenmaal gewend zijn aan elkaar leren we van alles. Ook hoe de bruidsschat hier werkt. De man moet gekocht worden met antiek. Niet met geld daar doen zij niet aan. 

Alles draait hier om karma, we mogen geen foto's maken want dat brengt ongeluk. Uhm? 

Achteraf ben ik hier erg blij mee. Want wanneer er een soort trommel gedemonstreerd wordt en er gedanst moet worden ben ik uiteraard de klos. Ik word gekozen. 

Twee dames laten zien hoe er gedanst moet worden en ik mag de twee nadoen. Fijn. 

Na het ongemakkelijke gedans mogen we proeven van hun snack. Hun delicatessen. Uit een pot van klei drink je een soort waterige rijstepap, je kauwt twee keer en dan krijg je op een stokje van bamboe een kruidenpasta (goedje) in je mond. Dan eet je verder, Et voila. Best Oke. 

Mijn domme enthousiasme brengt me weer in een vervelende situatie. 

Na het doorslikken krijgen we pas te horen dat het goedje gemaakt is van rat. Barf! 

Ik focus me op mooie andere dingen in het leven en probeer niet te denken aan wat ik eerder gegeten heb. 

We leren nog veel meer over de leefwijze van deze stam. We zien hoe ze katoen bewerken tot een kleed. En na bijna 1,5 uur in het huisje gezeten te hebben verlaten we deze stam. Weer terug naar het stadsleven. 

De lonely planet leidt ons naar een restaurantje dat al gesloten blijkt te zijn. Gelukkig is hiernaast een leuk restaurantje en weten we de maag te vullen met kosjer hapje. 

Het laatste drankje van vandaag drinken we in een doolhofbar. We kopen een biertje en met dat biertje in de hand gaan we de doolhof in. 

Een erg grappig concept als je vol spanning door het doolhof loopt. Heel moeilijk blijkt hij niet te zijn. We vinden de uitgang net op tijd, want het bier in onze handjes is al aan het verdampen. 

In de bovenbar zien we weer drie eerder ontmoete gasten en volgen later ook weer Bert en Lizeth, die wij nu al voor de vierde keer treffen deze reis.  

Woensdag begint grijs. Wies en ik besluiten om de dag te vullen met canyoning. 

Een busje komt ons ophalen. Met een Hollandse enclave gaan we vandaag survivallen. De eerdere genoemden zijn er natuurlijk ook weer bij. Erg gezellig. 

Door de begroeide bossen en langs de kolkende rivier gaan we afdalen. 

We abseilen eerst naast twee grote watervallen. De kracht, het geluid en de hoogte het doet de beentjes trillen voor de actie losgaat. 

Wat een kick. 

Na twee keer abseilend gedaald te zijn lopen we langs, over en door de rivier.  

Na een kleine wandeling mogen we van de natuurlijke waterglijbaan. Eerst met de beentje naar beneden gericht en de handen gekruist op de borst. 

De tweede roetsj is achterste voren en "Head First". 

We wandelen weer verder. Het pad wordt steeds lastiger te volgen en af en toe valt er ook wel iemand uit de groep. Uiteraard lukt dit Wies ook. 

Dan mogen we jumpen. Een kleine elf meter en je plonst. Niet nadenken en gewoon doen. Wat een kick! 

Onze gidsen lopen al de hele tijd met enorme tassen. Hier blijkt onze lunch in te zitten. Erg schattig leggen ze het picknickkleedje neer en openen zij het lopend buffet. 

Nu rest ons nog één abseilavontuur. De wasmachine. En een wasmachine was het. Na een kleine 4 meter abseilen verdwijnt de rots. Je laat je afdalen tot eerst je voetjes en dan de rest van je lichaam met de waterval verzoent. Hier is onmogelijk tegenaan te abseilen en al snel laat je los. Het kolkende water brengt je een paar seconde onder. De stroming neemt je weer mee weg van de kolkende massa. En als je dan bovenkomt giert de adrenaline door je lichaam. Erg trots maken we de wandeling af. Die overigens niet meer echt moeilijk wordt. Toch weet Wies nog eenmaal uit te glijden en met een doffe klap op de borst (en op het gezicht) terecht te komen. Het is taaie dus erg lang heeft zij er geen last van. Het is eerder haar lach die domineert, haha. 

Als we weer herenigt zijn met Demelsa gaan we barbecuen. Een populaire wijze van eten. Een tafel met een ingebouwde barbecue. We grillen de avond in en genieten tot de bus ons ophaalt. Op naar Ho Chi Minh.

Veel te vroeg komen we aan. We danken de engeltjes op onze schouders wanneer de geboekte kamer toch al wel beschikbaar is.  Hier rusten we nog wat. Even de nacht afmaken. 

Een busje brengt ons naar de Cu Chi Tunnels. Een krijgen hier een goede impressie van de tunnelwerken in de bossen van Vietnam. Verschrikkelijke tijden moeten dit zijn geweest. 

De regen maakt het nog treuriger en daardoor ook wel erg indrukwekkend. 

Als we dan op het park een kleine pauze hebben om of te schieten of een koud biertje te doen wordt er gekozen. We hebben niets raak geschoten. Want we kozen het tweede. Cheers. 

Nadat we een heerlijk soep hebben geslurpt gaan we in de avond op bezoek bij een leuke rooftopbar. .

Op vrijdag gaan we weer toeren. Een busje brengt ons naar de Mekong Delta. 

We beginnen op het eerste eilandje waar we lokale honingthee proeven, de bijenkorven bekijken en heerlijke koekjes proeven. 

Na het consumeren van bovengenoemde mogen we op de foto met een slang. Demelsa snelt er naartoe. 'Dit wil ik doen!' Zegt ze enthousiast. 

Als Wies ook haar moment pakt met dat twee meter diertje denk ik alleen maar shit! Nu moet ik ook. 

Het is toch al wel een gekke week van uitdagingen en grenzen verleggen. Dus waarom niet? 

Als de slang op m'n schouderbladen ligt en ik langzaam de verschillende spiertjes over m'n bladen voel bewegen transpireer ik tot de max. Snel die foto en haal het beest maar weer weg!

Met vier personen gaan we een stukje roeien. Pardon, laten we ons roeien. Over het water langs de mangrovebomen. 

Het volgende onderdeel is het proeven van fruit. De Ramboetan is onze favoriet. Deze harig lychee heeft net aan gewoon van de Dragonfruit. 

Ook doen we nog een klein fabriekje aan waar ze alles met kokosnoten kunnen. Van heerlijke snoepjes die op authentieke wijzen worden gemaakt tot koekjes en wijn. Ook hier mogen we weer proeven. Terwijl Wies van haar heerlijke kokos aan het genieten is wordt mij een likeurtje aangeboden. 

En als je toch geen ruggengraat hebt lzeg je natuurlijk ja! Zelfs als dat betekent dat de drank uit een grote pot komt waar een paar dode slangen in liggen. Aghuum. Proost. 

Na de heerlijke fruitversnaperingen en de kokos varen we om te gaan lunchen. Na deze niet zo bijzondere maaltijd lopen we langs een kooi met wel 70+ krokodillen. Grappig, deze staan hier ook op het menu. Erg sneu in een te klein kooitje als attractie. 

Wat een avontuurtje weer. De laatste avond met z'n drietjes breekt aan. 

We bouwen onze eigen kroegentocht, spelen spelletjes en lachen de nacht in. Wat een fantastische weken waren het. 

Ik ga nog een weekje door. Via Cambodja over het land door naar Bangkok. De meiden vliegen zondag terug naar Bangkok. 

Op zaterdag is het voor mij bussen en bussen. Na een kleine 3,5 uur bereik ik de grens. Hier moet ik eruit. Via twee kleine gebouwtjes ga ik de grens over. Een beetje rommelig wanneer ik m'n paspoort moet geven en deze een uur kwijt ben. Uiteindelijk krijg ik hem met een keurige visum terug. Yes. 

Onder de blauwe hemel liggen de akkers van Cambodja er heerlijk groen bij. Het valt mij direct op dat het een ander land is. De akkers zijn anders en de huizen ook. 

Veel van de velden staan onderwater en sommige wegen zijn  niet in gebruik door het hoge water. 

Het is ongelooflijk en ook wel angstig... Want is er hier dan meer regen? 

In de avond ga ik proosten met een Nederlander en een Amerikaan. Een erg leuk stadje Sihanoukville. 

Helaas, geen stranddag. Op zondag heeft moeder natuur iets anders gepland dan ik. Een dagje eerder dan op het programma staat besluit ik weg te gaan van hier. 

Ik pak een lokaal busje dat mij, nu overdag door, via de bossen van het kirirom national park naar Phnom Penh brengt. In de bus is er een gezin duidelijk erg happy met mijn aanwezigheid. Terwijl ik mezelf laat meeslepen in het verhaal van m'n boek vindt het gezin duidelijk dat dit moment meer geschikt is om foto's van mij te maken. Grr. 

In Phnom Penh is het droog. Eenmaal bij het hostel zorg ik dat ik weer fris en fruitig ben. Ik drink een biertje en ik laat me rondtoeren door de stad met een tuk-tuk. Heel veel tempels. Ik heb er geen kracht voor. Weer tempels. 

In de avond wordt ik als Europese man geen seconde alleen gelaten. Ik bezoek twee barren waar er direct lokalen naast mij zitten. 

Ik leer hier een nieuw spel met dobbels en win gelukkig ook. Gratis biertje voor mij. 

Zo sluit men toch graag een fantastische week af?