En wat nu? (25 november 2013)

Als we het metrostation, mega ver van het centrum, verlaten lopen we direct tegen de bushalte aan. 
Hier moet een bus ons meenemen naar Zhujiajiao. Hier ligt het Venetië van Shanghai. 

'Wat moet je daar nou weer?' Zou goede vriend van me zeggen. 'Daar is geen f*ck aan'

Na deze dagtrip zullen Sam en ik ook allebei dat 'ja dat klopt' antwoorden. 

Maar goed we wilde het toch ervaren. 
Ervaren dat deden we. Vieze beekjes, veel winkeltjes en een paar bruggetjes. 
Ik keek toch wel mijn ogen uit bij de vleesverkopers. Die varkenspoten en de kippen koppies hebben wel wat. Niet geprobeerd! Helaas. 

Nu hebben we alles wel gezien en gedaan in het grote Shanghai. Dus een dagje treinen naar zuid China, lekker naar het warmere weer. 

Op station zuid, een prachtig groot gebouw met doorzichtige koepel van glas, wachten we op de trein naar Guangzhou. 
Dit keer een sleeper waar wij op het bovenste bed (van de drie) mogen tukken. 
Het uitzicht is hier waardeloos daar waar de ramen niet boven het derde bedje uitkomen. Vandaar een aantal dutjes en een inhaalslag op m'n ereader. 

De trein verminderd vaart en na een mooie 22 uur verlang ik naar buiten. Eerder die ochtend reden we langs grote bossen van palmen en bananenplanten, met af en toe een akker met groen en vee. Grappige koeien hebben ze hier trouwens.

Een klein doorreisstadje? Niet echt. Een super grote stad. Zomers gekleed en met een lentegevoel pakken we een bootje naar Shamian waar we langs een bijna opgedroogde bruine rivier lopen. Na de prachtige tuinen van Shamian, waar overigens de ene  trouwfotosessie na ander aan de gang was, bezoeken we de tuinen en de gebouwen van de Ancestral Temple. 
De houten daken van de tempel zijn nauwkeurig perfectionistisch bewerkt en de tuinen staan erbij alsof ze net uit de verpakking komen. 
De tientallen vlinders dwarrelen ons voor de voeten zo ook in het Liuhuahu park. Het park met de vele meertjes, de tegels van marmer, de palmen als parasollen voor de zon en de honderden verschillende bonsai's ze zijn ons allen even lief. 

Als we teruglopen zien we dat de rivier inmiddels niet meer droog is. Vloed? We zitten dus al vlakbij de zee. 
In de avond zien we het donker worden als wij heerlijk geniet voor de deur van ons hostel. Met een, natuurlijk levendig, parkje dat ons van de rivier scheidt is het een zwoele zomeravond die wij mogen genieten. Heerlijk blijven we buiten tot de muggen ons genoeg geïrriteerd hebben. 

'Huh? Geen licht? Geen stroom..?' Denk ik terwijl mijn ogen amper tien minuten gesloten zijn geweest. 

Mijn pasje is uit de houder verdwenen en nu heb ik geen elektriciteit meer. Verdorie. Als ik de receptie vraag om de camerabeelden te bekijken krijg ik toch een grote Chinees Aziatische waffel op me afgevuurd. Waarschijnlijk hebben zij hier ook andere etiquette voor dit soort situaties. 

De volgende ochtend moet ik nog steeds opzoek naar mijn pasje. Iemand uit mijn kamer, de jongenskamer, moet hem gisteren, per ongeluk, hebben gepakt. 
Ik vraag een tjappie of hij gister per ongeluk mijn kaart heeft gepakt. Hij begrijpt me, geloof ik, en haalt uit zijn broekzak mijn pasje. Het pasje met mijn bednummer! 'Yes, ik heb hem sam' zeg ik wanneer we elkaar treffen in de lobby. 

Een kleine tien minuten later staat de Chinees bij ons om de kaart terug te vragen. 'Uhm nee dit is mijne?' Antwoord ik hem. We begrepen elkaar dus niet. 

De receptionisten erbij, ieder z'n verhaal gedaan. Minsten drie keer of misschien wel meer leg ik, uiteindelijk in kinderachtig Dora-Engels, uit dat, enfin. 
Ik word twee keer uitgemaakt voor dief en bla bla. 

Als ik redelijk geïrriteerd wegloop om even geen mensen de hel in te vervloeken bekijkt de vriendelijke vriend nog een keer zijn broekzak. Et Voilá, een pasje, zijn eigen pas! 
Daar stonden dan drie Chinezen, met een uit schaamte gekleurd rosé koppie. Punt voor ons! 
'Wegwezen maar! Je laat je niet zo maar uitmaken voor dief en op zo'n manier behandelen!!' Zegt Sam. En terecht ofwel gelijk heeft ze. Op naar Hongkong. 

Met een treinverbinding eerste klas naar Hongkong. Als we daar de eerste meters door de massa lopen zijn het de klotsende oksel die ons doen herinneren aan de 26 graden. 
We moeten even goed zoeken en flink wandelen en op de 16de verdieping boven een soort van zwarte markt hal vinden we een sloeberig maar vriendelijk gasthuis. 

Als de rode bloedhemel verdwenen is is het lastig om de nacht daadwerkelijk te zien (figuurlijk dan). De kleurrijke Nathan Road heeft zich ontpopt in een soort van kermis aan lichtjes. 

Als we de stad voor de eerste keer gaan ervaren brengen we een bezoek aan Lantau. Een dubbeldekker brengt ons naar een centraal punt op het eiland. Vanaf daar bezoeken we, met een dagkaart voor de bus, de Giant Buda en een schattige haven in een groene baai, waar uiteraard even de tijd namen om op een terrasje een drankje te doen. 
In de avond gaan we naar de bioscoop. Wij, twee echter bioscoop verslaafden, kunnen niet wachten tot wij terug zijn in Nederland. Gelukkig doet Hongkong niet echt aan nasynchronisatie dus kunnen wij gewoon naar The Hunger Games - Catching Fire. Vind ik leuk! 

Op zaterdag stappen we ontspannen in de metro. Het zijn slechts twee haltes om Hongkong Central te bereiken. Vandaag willen we naar de Peak. 
Als we een mega rij zien voor de tram naar boven passen we de planning aan. Dan gaan we maar naar een pretpark. 
Het Ocean Park is een combinatie van dierentuin en pretpark. In het pretpark pakken we paar heerlijke waterattracties en genieten we nog een achtbaan gelegen op een berg. Terwijl we alle kanten opdraaien en we met een flinke vaart karren zien we het azuurblauwe water en de lentegroene tropische bomen aan ons voorbij gaan. Dat maakt een ritje dubbel zo leuk. 

Even bijkomen van de hilarische attractieparkdag doen we in de barstraat van Hongkong Central, de Lan Kwai Fong. En raad eens? Het is carnaval hier. Dus laten we die net iets grotere dan halve liters vloeien en geven we voor het eerst, in meer dan drie maanden, meer uit voor een stapavond dan dat we in Nederland doen. Maar soms heb je het gewoon verdient, toch? 

Als twee leuke propperdames ons binnentrekken begint de gekte pas echt. Dansen op de straat, ons lichaam bedekken met prullaria zooi en een aantal keer op de foto, schijnbaar was ik het waard om op de foto te zetten, Uhm? Later die avond was er meer maar dat weet ik niet meer zo goed. 

Zondagbrakdag. Normaliter ben ik niet zo van de katers maar vandaag... Niet zeuren gewoon doorgaan. Jammer van de 26 benauwde graden, over de zon maar even niet te spreken. Pfff, afzien. 
Dus evengoed vroeg uit de veren en naar het Kowloon Park en naar Mong Kok shopping area. Toch wanneer de vijf in de klok is is het niet het gebruikelijke ritueel maar dat dan maar een uurtje later. 

De maandag, vandaag, na een fantastisch leuk weekend met de oude tram omhoog om nog even de ultieme Hongkong ervaring te beleven. Op naar de Top of Hong Kong.
Met een kriebelend zonnetje op de huid is het lopen op de top een huis genot. In een bos vol, voor Hollandse begrippen, tropische bomen met vrolijke vlinders is de wandeling in het paradijselijk. 
De heerlijke zomerdag is DE afsluiter van het vaste land. 

Ik staar naar de horizon met een goud koud rakkertje in me hand en zie de handel, de globalisering, de enorme schepen ver weg varen over het blinkende water. De zon streelt mijn gezicht en terwijl ik nu de puntjes op de i zet (om het verhaal weer af te ronden) weet ik het is goed. 

Als ik zo de laatste slokken neem moeten we terug maar ons geusthouse om te pakken. De spullen vliegtuigproef te maken. 
We hebben veel gezien, gereisd, genoten, ontmoet en gedaan. Eigenlijk is de reis nu afgerond. Nu is het tijd voor een heerlijke vakantie. Een vakantie waarin een beetje rondreizen, zwemmen, strand, feesten en surfen centraal zullen staan. 

Op naar Bali! Waar we heerlijk, nog drie weken, zullen vertoeven tot 16 december. In Nederland zullen we dan weer op 17 december, met uiteraard de handschoentjes aan, jullie allen weer begroeten. Ongelooflijk dat het einde nu echt een betekenis heeft gekregen.