Afzien of niet? (18 november 2013)

We gaan Chengdu verlaten. De onwijze stad heeft ons een mooie ervaring erbij gegeven. Nu richting oost. 

We zitten niet samen in een coupé, maar zo in de hard sleeper is dat geen probleem. Nog geen tien minuten rijden of de baby in mijn coupé begint al met een jammergezang. Jeetje. 
Maar aan alles kan je wennen. De baby went aan het schommelen van de trein en stopt met z'n liederen, 

Lekker wegdommelen terwijl we de vele akkers passeren waar de mensen, net zoals op de vele plaatjes van het Chineze platteland, lopen met een bamboestok op de rug met daaraan twee emmers hangend. 
Later die middag rijdt de trein haast parallel aan de kronkelende bruinkleurige rivier door een geweldige gebergte. De hoge bruggen, loodrechte afgronden, de zilvergrijs kleurende rotsen, de touwbruggen, uitgestorven bemoste fabrieken, de groene akkers op het land in de vorm van een trap, kleine tempels en kleine dorpjes ze zijn even boeiend om naar te kijken. Althans voor ons, de Chinees interesseert het geen klap, zo verklapt het middagdutje. 

De nacht is slopend, babylief heeft waarschijnlijk trek of een nachtmerrie. Een echte diepe slaap heb ik deze nacht niet gevonden. 
In de ochtend kan ik niets anders dan het arme ding zijn nachtelijke rebellie vergeven. Het lachebekje doet mijn wallen glunderen en mijn humeur veranderen. 
Tegen het einde van de reis ben ik zowel de kleine nachtmonster als een buurmeisje aan het vermaken met mijn domme west-europesche lichaamstaal en clownsgezicht. Grappen maken zonder de elkaars taal te spreken. Het werkt. Die kinderen, het valt achteraf toch wel weer mee. 

Wuhan is treurig en nat, vandaag. Wellicht een staartje van de tyfoon die een paar dagen eerder de oostkust van China kustte. Vandaag zijn we drie maanden weg en hebben een ruime 15.400 km afgelegd. 

Vandaag geen bezoekjes aan mooie gebouwen, geklauter door de jungle van Chinezen en even geen kast krijgen van een fotovinger. Nee vandaag niet. Vandaag gewoon een goede proost. 

Als er aan het middagproosten een einde is gekomen mogen we kennis maken met een voor ons nieuwe vorm van reizen. Nu hebben we al heel wat verschillen meegemaakt. Maar nu is anders. We stappen in in een heuse slaapbus. 

Een slaapbus is een bus even groot als een luxe touringcar met één maar, hier zijn geen stoelen aanwezig maar alleen bedjes. Drie rijen met stapelbedden. De voetjes liggen beschermd onder een plank. De plank dient als kussenrustplaats voor de passagier voor je. Een erg leuke manier van reizen. Je moet alleen niet de lengte hebben van een Nederlander. Die hebben wij allebei niet, dat scheelt dus.  

Een anderhalf uur na middernacht arriveren we te Huangshan. Het eerste de beste hotel is van ons en we crashen redelijk gesloopt snel op het matras, plof&snurk. De ruime eenpersoonsbedden met een lekker dik matras roepen ons. We mogen hier nog zeker 5 à 6 uur heerlijk echt rusten en dromen. Hier zijn we aan toe. 

Als ik de in de donkere uren van de nacht een tour aan het genieten ben in droomland is het een keiharde schreeuwende Samantha die mij ontwaakt. Met een hartslagkwadraat zo snel schrik ik wakker. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel en mijn beschermheidsdrift staan op code rood! Ik kijk rond en 'Sam wat is er?!' schreeuw ik, adrenaline racet door mijn lichaam. Ik krijg geen reactie. Ze blijft schreeuwen. 

Geschrokken probeer ik het nogmaals en redelijk angstig wacht ik af. 'Een hele grote spin hier!' Schreeuwt ze. Sam is duidelijk nog ergens tussen het hier en het land waar ik zojuist was. 
'Sam er is hier geen spin, het is een nachtmerrie..' Zeg ik.  
De, voor mijn gevoel, bijna doodservaring van de schrik doet me nog zeker een half uur trillen en zweten voor ik de rust kan wedervinden. PVD wat ben ik geschrokken. Zo vanuit mijn diepe heerlijke slaap. Afzien..Vervloekt ;) 
We verlaten na deze "horrornacht" het hotel en lachen nog veel om Sam haar nachtmerrie. 

Stad Huangshan gaan we bekijken wanneer we de spullen gedropt hebben bij ons nieuwe onderkomen. Een leuk hostel waar we een trip regelen naar de  Yellow Mountain(s). 
De stad is erg schattig met de wassende mensen in de rivier, de oude stad en de dansende mensen in het park naast de rivier. 

Na een, gelukkig, rustige avond gaat de wekker aanzienlijk vroeger dan op een normale werkdag. Pff was ik maar weer aan het werk. Om 6:10 staan we gepoetst en gedoft te wachten op een busje. 
Een busje dat ons zal brengen naar Tangkou waar wij verder zullen gaan naar pieken. Gaan naar The Yellow Mountains, de bergen die een inspiratie vormde voor de, bij velen wellicht bekend, film Avatar. 

Balen, balen en nog eens balen. Het is mistig nat weer. Gelukkig geen wind en of regen naar toch. We gaan omhoog met een kabelbaan en via een loopje met veel stijgen, dalen, stijgen en stijgen komen we bij onze berghostel. 
Nu moeten we eerst even weer op adem komen. Als we de spullen gedumpt hebben startten we evengoed onze geplande wandeltocht. 
De route valt al direct in het honderd want naast het tegenvallende weer is ook de weg halverwege de DALING afgesloten. Dus terug, Grr stijgen! 
Op naar de Summit Peak, geen klap aan zo in de mist. 
Nee hoor, genoeg gezeik nu. Het is juist super indrukwekkend. De hoge puntige bergen vaag in de mist, de bijzondere Aziatische dennen en de bamboebomen die grimmig opduiken maken het geheel zo in de mist onwijze mysterieus. Een beetje eng dat wel. 

Terwijl ik voorzichtig mijn voeten doe landen op de te kleine glibberige treden en naar beneden ga, ondanks dat beneden niet te zien is, heb ik een trillend angstbeen. Verdorie! Drie keer ademen en relativeren helpt het been doen stoppen met trillen. Want ongelooflijk wat een gave natuur. 

Als we ons avondmaal verorberen hebben we het over wat is geweest, wat nu is en wat nog gaat komen. Wij weten inmiddels al zeker wat onze bestemming gaat worden na China. We verklappen natuurlijk niets. Je leest het vanzelf hier. 

Na het eten verlangen we eigenlijk zonder nog een koffie of nog een thee al naar de nachtrust. Kom maar op. 
Als ik naar buiten loop en ik tot mijn stomme verbazing zie dat het helder is vergeet ik mijn eerdere verlangens. De weer berg op! 
Jas aan en fotocamera in de hand. De redelijke volle en lichtgevende maan verlicht de eerder beklommen paden. Niet verrassend maar ik ben niet de enige met dit geniale idee. 
Kijken tot aan de horizon. De wolken door de maan als "glow in the dark" onder me. Ze bedekken de steden die in de wolken vaag zichtbaar zijn door de stadsverlichting. De sterren naast en boven de puntige toppen. Stil word ik er van. Terwijl het zicht aan de horizon stopt gaan mijn gedachten verder en begin ik wakker al met dromen. 

In de ochtend weer absurd vroeg eruit. We "moeten" de bergtop weer op. Een steile klim en een kleine twintig minuten wachten we op de zonsopgang. 

De keren dat ik ooit klaar zat om de zon op te zien komen was ik nooit zo fris als nu. Dit alleen al is bijzonder. Kom maar op dus. 

Half achter ons hangt de donkere met sterren gevulde hemel nog terwijl de rode ochtendgloed langzaam winnende is. De overgang van zwart naar blauw naar oranje rood. Een onvoorstelbaar mooi kleurenspektakel als plafond boven ons met de bergtoppen en wolken als de vloerbedekking. We kijken verder langs de Xihai-bergen door naar het vlakke land. 
Het vlakke land bedekt onder een donsje van wolken is zonder zon een prachtig beeld. Als daar vanuit de wolkenmassa een vurig lichtpuntje (bolletje) te zien is beginnen mensen te juichen. Driftig beginnen de eerste camera's te klikken en beginnen de mensen te bewegen voor het beste plekje. De vuurbal rood als het is groeit langzaam en wordt groter roder en sterker. De eerste "gele" bergen worden in het zonnetje gezet. Als ook onze top belicht gaat worden moet ik mijn ogen een beetje spleetachtig (haha) dichtknijpen om dit te kunnen blijven genieten. 

Na een mooiere zonsopkomst dan ik had durven wensen strikte ik nog even de veters, controleerde de camera en pakte de spullen. Klaar voor een grote wandel van 10 kilometer. 

Een stuk van drie km waar we gister weinig van konden zien blijkt vandaag één en al pracht te zijn. De nauwe paden langs de steile rotsen nemen je mee langs de "gele" bergen met af en toe een boompje die wild groeit vanuit het gesteente. 
Als we halverwege zijn besluit ik nog even een goede klim van een kilometer te doen om ook vanaf de Lotus Peak nog een "laatste" blik te kunnen werpen. Als ik boven ben en drie tellen de rust pak realiseer ik me dat ik dit nooit kan zo prachtig kan verwoorden. (Mocht je dus meer willen ervaren Google helpt).

Na de toppen krijgen we de dalafdaling. Het groen wordt langzaam meer en meer. Tussen de bomen bereiken her en der wat zonnestralen de grond. Aan de zijkanten van de valei zijn er talloze waterstroompjes die ook naar het dalstation gaan. De heuvels worden meer en meer bebost naarmate we zakken. De rode bladeren van de ene boom concurreren met de gifgroene tinten van het mos en andere gewassen terwijl de donkergroene Aziatische dennen duidelijk marktleider zijn. De laatste 400 meter is wandelen door een bamboebos. Redelijk bezweet in een tshirt komen we aan. Zojuist in een paar uur verschillende flora en fauna aangedaan, stuk voor stuk gouden schatten.

Het is afgelopen met de stapjes. Redelijk gelukkig nemen mijn benen rust in de bus. Huangshan je bent een topper!  

Met de bus naar Shanghai want dat is sneller dan met de trein. Vijf uur rijden we door deze prachtige provincie Anhui. 
Voor met Kijken en een beetje lezen vul ik mijn tijd. En terwijl ik lees over (Game of Thrones) draken en mensen waan ik me nu echt in een andere wereld als ik fantaseer dat het zich zou kunnen afspelen. 

Op naar de gemoderniseerde wereld, de wolkenkrabbers (430 stuks), de grootste stad met officieel 21,4 miljoen inwoners, de op drie na grootste metropool met 26 miljoen inwoners ofwel de havenstad van de wereld, Shanghai. En over een paar uur ook de stad met twee super leuke backpackers. 

Het laatste uur van de busrit passeren we veel vuurwerk explosies en later ook veel hoge bruggen, met lampjes versierde wolkenkietelaars en uiteindelijk de enorme wolkenkrabbers. Ja hoor! We zijn er. 

Op zaterdagochtend ontwaken we relax en ontspannen. We nemen vitamineontbijt (goed hé thuisfront?) en doen een was. 
Rond het middag uur gaan we deze jungle verkennen.
Vanaf het People's park starten we onze ontdekkingstocht. Het park zelf is veel te druk. De drukte overschaduwt de schoonheid van het park. Als we de drukte willen ontwijken lukt dat ons duidelijk niet op onze route. De Kalverstraat van Shanghai is als koninginnedag in Amsterdam. Desondanks blijven we er slenteren. De massa, de winkels en de hoge gebouwen zorgen voor een aangenaam shopklimaat. Maar, wij zijn hier niet om te shoppen. Na een goed half uur in de kudde zijn we aangekomen op de Bund. 
De boulevard gebruiken we om de skyline te bewonderen. En bewonderen dat doen we met de onbewolkte blauwe hemel , de weerkaatsende zon in een van de krabbers en de bewegende levendige rivier. Gaaf.

Wordt het of, het hoogste gebouw of de bijzondere televisie toren. Gelukkig kozen wij het laatste. Met een speels uitkijkdek van glas heb je zowel boven je, voor je en onder je het perfecte zicht over de stad. 
Gedurende de schemeringsfase hangen we nog rond in het economische hart van Shanghai, Pudong. 
Wanneer de avond eenmaal is gevallen bezoeken we opnieuw de Bund en aanschouwen dan de skyline opnieuw , nu terwijl alles verlicht is in verschillende kleuren. 

Deze zaterdag begon heerlijk voor het oog en eindigt heerlijk voor de mond in het cafe van ons Hostel. Dorstig. 

Op de zondag pakken we de metro en lopen van bazaar naar winkelstraat en van winkelstraat naar de oude stad. 
Een drukke bedoening zo op de zondag. 
We slagen erin een Lonely Planet te kopen voor het laatste te bezoeken land. Hebben een theeproeverij ervaren en in de oude stad zeer smakelijke sushi en andere hapjes genoten. 

En als de computerstem van de metro ons informeert dat wij eruit moeten stop ik met schrijven en weten we vandaag is weer een schitterende dag met zon en blauwe lucht. Blij dat we deze ochtend onze jassen op de post gedaan hebben.