Gelukkig naar huis? (16 december 2013)

Maandag zijn we heerlijk terug naar Kuta gegaan. Hier zullen we onze laatste week gaan benutten. Gelukkig nog een week. 

Enthousiast worden we welkom geheten door Tony, Ali en Hilda. Een surfplank huren en gaan met die banaan. 
Super leuk dat ik het nu echt een beetje begin te kunnen. Dat blijkt vooral wanneer Ali zegt:'you don't need a teacher, you'll should practice more. I will give you advice' 
Erg commercieel is het niet van hem want hij loopt nu 150.000 rupiah mis (10 euro). 

Dinsdag is somber. Het weer vrolijk en zonnig. Maar de gedachte "minder dan een week" is drukkend. 
Vandaag hebben we voor het eerst geen regen. Het is uiteraard, zoals jullie weten, regenseizoen. Vandaag dus even niet! Voor Mama Ketut  (van de koude dranken)  een geluksdag. We drinken nu net even wat meer. Tsja, goed blijven drinken met temperaturen als deze. 

De woensdag begint extreem lekker. De zon prikkelt de huid teder. Na wat prachtige golven te hebben genoten oppert Hilda om ons mee te nemen naar Ula Watu. 

Hoppa! Met z'n vieren de taxi in. Want ook Tony is daar nog nooit geweest. 
De tempel is gelegen op een hoge klif boven het heldere blauwe water. De golven meters hoog kletteren ver beneden ons tegen de rotsen. Erg lang kunnen we er niet naar blijven kijken. De apen hier zijn erg dominant en proberen je van alles te beroven. (Dit levert uiteraard grappige momenten.)

Na de tempel reizen we af naar Blue point. Hier surfen de net wat betere surfers. 
Ik realiseer me direct dat ik nog een lange weg te gaan heb. 
Gelukkig bederft dat de pret niet. We dalen af naar het strand en staan tussen hoge muren van rotsen met onze teentjes in het zoute water. 
Terwijl de zon scherp aan het branden is klimmen we omhoog om van een lunch te mogen genieten. 
Als ik mijn Gado-Gado aan het verorberen ben kan ik alleen staren naar alle surfers zo een 300 meter van het land. Prachtig die bewegingen op die reuzen van golven. 

We stoppen ook nog even bij  Padang Padang  om ook hier weer de net even wat betere surfers te bewonderen. 

Na deze stop mogen we onszelf geluksvogels noemen. Daar, een 15 kilometer verderop, is het aan spoken. Het weer is compleet omgeslagen. De zon krijgen we ook niet meer te zien en er is zelfs in Denpasar een kleine tropische orkaan. Bij ons gelukkig niet. 

Donderdagochtend maken de locale luitjes mij een beetje bang. Er is namelijk 5 kilometer van ons vandaan een haai gesignaleerd. Volgens de strandwacht in Seminyak. Maar zo zegt hij:' hier niet, hier is het veilig'.
Toch als ik wacht op een mooie golf en een beetje met mijn voetjes in het water speel voel ik me niet heel erg ontspannen. Gelukkig is er niets gebeurd. 

Donderdag chillen we hem nog even goed in een muziekbar. Een goede rockband, eerder ook al gezien in Seminyak, pleziert de oortjes. Ze spelen allerlei verzoeknummers.
Ik vraag een nummer van de Dire Straits aan omdat het op zulke moment mij erg gelukkig maakt. Verzonken in de Sultan Of Swings denk ik terug aan alle mooie momenten van de droomreis, denk ik terug aan thuis en denk ik terug aan vroeger. Ik ben tevreden en oprecht gelukkig. 
Sam vraagt ons "reisliedje" aan genaamd Wake Me Up van Avicii. En weetje wat? Eigenlijk is de akoestische versie veel leuker. Vrolijk en gelukkig doen we uiteraard en dansje. Carpe diem! 

Dan op naar het weekend. Vrijdag is weer echt zo een standaard dag. 
Ik lig net even wat eerder dan Sam op het strand. Ik surf wat, ik eet wat van de Warung verkopers en Mama Ketut masseert mijn rug. Perfect.
Samantha gaat vandaag dan toch na wat aandringen, zeuren en pushen een surfles nemen. Enorm snel staat Samantha al op het plankje. Complimenten! 

In de avond beginnen mijn spieren toch echt wel te zeuren. Na jaren lang niks doen en luieren zijn ze gewoon niet meer gewend om te werken elke dag. Totaal gesloopt wandelen ik, voor een vrijdag aanzienlijk vroeg, het bedje tegemoet. 

Op zaterdag gaat het gelukkig iets beter met mijn lichaam. Redelijk gebroken, nog, schuif ik het ontbijt naar binnen en laat Sam nog even rustig wakker worden in ons hotel. Ik ga weer surfen. 
Na een paar golven weet ik het zeker. Iets wat ik al jaren uitgesteld hebt ga ik vandaag verwezenlijken. Het kopen van een surfplank. 
Met Ali slaag ik er in een surfplank te kopen. Ik noem haar Molly. Molly is een strandhond hier te Kuta Beach. Gelukkig als ik ben surf ik de rest van de dag met mijn eigen plankje. 

Na deze super leuke maar dure dag gaan we nog even de zaterdagavond plezieren en genieten met een drankje. In de Aleycats, een kroeg vol Aussie's, doen we op aanraden van een vriendin uit Nederland nog een drankje. We hebben afgesproken met Stanislav  (een Russische jongen) en Ben (Australië). Deze jongens kennen we van Ali's Place op het strand. 

Dan word ik wakker op zondagochtend. Net even wat te vroeg om te weten dat mijn vrienden in Holland nog steeds aan de zuip zijn. We chatten even over en weer via whatsapp.  Maar rond 08:00 lig ik gewoon op strand. Surftijd! 

De laatste volledige stranddag wordt overschaduwt met een nare bijsmaak. Het is bizar, maar realiteit! Een feit! Dit is de laatste dag. 
In de ochtend gaat er surfen op eigen plank fantastisch mijn liefde voor Molly groeit met elke golf. 
Als rond middaguur de regen komt besluit ik Molly vliegtuiggereed te maken. Ali helpt me met het afschroeven van de vinnen en het afdrogen van de plank. 

Na de middagbui wordt het weer weer beter, verdorie. Ik had net een traditionele soort martelmassage met tijgerbalsem gehad. 
De rug wordt dan met een muntje bekrast, haast tot bloedens aan toe. Als de tijgerbalsem na twee uur nog zijn werk aan het doen is met inbranden op mijn rug kriebelt het verlangen. Ali heeft door dat ik steeds lustiger en gretiger naar de zee aan het kijken ben. Hij maakt een plank surfklaar en zegt:'Dennis, you want surf? Take board'. 
Enfin, nogmaals het water in. Met een traan pak ik mijn golfjes wetende dit kan wel een de laatste zijn. 

Ook op deze stranddag hebben we het geluk dat Ali en Tony ons met de scooter naar het hotel brengen. Inpakken en wegwezen. Om simpelweg niet te lang te hoeven kijken naar de ingepakte tassen. 

De laatste avond sluiten we af in gezelschap van Tony. De jongen is zeer gesteld op ons geraakt. Dat vernemen Hilda en van zijn geplaatste laatste bericht op Facebook. Schattig. 
Het avondje is een mix tussen hetgeen de toerist te zien krijgt en hoe de locale leven. We gaan mee naar zijn woonruimte. Heel anders dan wij gewend zijn. 
Maar er is meer. Uitgaan is voor Tony eigenlijk te duur net zoals nieuwe kleding en ergens een hapje eten. 

Na deze ervaring zeggen Tony gedag en gaan zelf nog even opstap. 
Wij kunnen het, gelukkig, wel betalen en laten ons nog eenmaal amuseren door een plaatselijke rockband. 

Vandaag gaan we terug. Potjandorie! Echt terug. Snel met onze spullen de taxi in om ons te laten vervoeren naar het strand. 
De taxichauffeur probeerde ons nog even flink te naaien. Dat lukt helaas niet met twee backpackpro's. 
Nog even proeven we de zaligheid die we afgelopen week hebben mogen proeven. 
 
Na mijn laatste duik kleed ik me om en maak ik me klaar om naar het vliegveld te gaan. Ik laat mijn reishanddoek en mijn zwembroek achter voor Tony. 

De duik voor mezelf, iets van mezelf voor een ander. 
Dit leventje, deze rust, deze reis... Het is over! 

Gaan we naar huis gelukkig? 
Gelukkig gaan we naar huis! 
We gaan naar huis gelukkig! 
Naar huis gaan we gelukkig! 

Gelukkig. 

(Wij danken de trouwe lezers!! De berichtenplaatsers! Jullie gaven ons kracht om door te gaan. Vanuit het hart:'dank!')