Hoe voelt het? (9 december 2013)

Paradijs! We wilden aanvankelijk twee nachten verblijven op Gili Trawangan. Mooi toch? Twee nachten, drie dagen, genieten van de witte stranden en het prachtig blauwe water. 
Uiteindelijk hebben we vijf nachten en dus zes dagen genoten. Hier weggaan is verdomde lastig. 

De maandag, de één na laatste dag hier op de Gili's, wordt gevuld met een heerlijk ontbijt aan het strand en met het huren van twee fietsen. Erg druk en zwaar. 

Als we de fietsjes geregeld hebben rest ons niet anders dan een lekker stukje te gaan fietsen. Lange ongerepte stukken strand, ontelbaar veel palmbomen en een continue veranderende golfslag, we passeren ze allemaal. 
Als we een groot glas fris nemen op een veranda boven het blauwe water weten we dit is echt prima te doen. Even pauze. De bloedhete zon op het ruggetje is heel zwaar. 
Zo blij als een kind drink ik door een rietje tot het slurpende geluid met doet stoppen. "Aaaahh lekker" . 
Ik spring nog even in het water om ook hier een stukje te gaan snorkelen. 

De dag wordt verder gevuld met stukje fietsen, slokje fris, stukje fietsen en.. Na ja zo voort. 
Todd, een jongen uit Australië, komt ons vergezellen tijdens ons vaste avondritueel. We hebben Todd leren kennen op de dag van ons snorkel avontuur. Erg gezellig om eens met een ander te kunnen borrelen concluderen wij beiden. 

Samen met Todd en Nigel, een vriend van Todd, ga ik de laatste dag hier lekker SUP-pen ( Standup-paddling).

We bestijgen met z'n drieën onze planken en gaan een lekkere vijftien minuten met de wind mee (boven de honderden vissen) peddelen. 

'Juist, met de wind mee' zeg ik je. Dat betekent dus terug met tegenwind. 
Terwijl ik zwetend knetterhard mijn best doe realiseer ik me, ondanks het harde werken, dat ik van geluk mag spreken. 
Ik weet namelijk terwijl ik hier peddel is het in Nederland onder nul. Dus kom maar op wind! Ik lust je rauw!

Als we met z'n drieën een redelijk lege batterij hebben blijven we in de schaduw met een literfles ijskoud water. 
Die middag lunchen om ook dit avontuur te vieren. Later ben ik nog steeds gesloopt en moet ik, ook nog eens, erg mijn best doen om een bed in de schaduw te vinden. Echt zo naar allemaal. 

De laatste avond op Gili Trawangan geeft ons nog een keer de Pasar Malam en de Reggaebar. 
We nemen afscheid van deze hemel en van Nigel en Todd. Uiteraard wisselen we even wat gegevens uit. Het is altijd handig om mensen te kennen aan die kant van de wereld. Op naar nieuwe dingen! Nacht. 

Met een acceptabele dertig graden wachten we, de volgende ochtend, in de schaduw op de Fast Boat van Marina Srikandi. Pijnlijk is het weten dat we twee dagen geen strand krijgen te zien. 

In Ubud verblijven we naast het bos van de aapjes. De langstaart Makaak heeft in dit bos en eigenlijk ook wel in deze stad zijn woonplaats gevonden. 
Dat wordt duidelijk wanneer de kleine apen gewoon over de daken door de stad hun weg vinden. 

We vinden de apen erg schattig en komisch dus ook wij gaan maar even Monkey Forest bezoeken. 
Speels voeren we die kleine monsters. Als de kraaloogjes van deze wezentjes zien dat je een banaan in je hand hebt wachten ze geen seconde. 
Met een rotgang komen ze op je af en klimmen ze via je been omhoog naar je schouder en/of hoofd. 

In de middag besluiten we ook om in de avond een typische Balinese dans te gaan aanschouwen. Prachtige kledingstukken en grappige liederen. Dit alles maakt er een heerlijk burgerlijke theatervoorstellingsavond van. 
In deze expatstad uiteraard ook de mensen observeren in een pub. Met een gezellig bandje die de avond vult met gezelligheid. En dan, op naar het bedje. 

Lekker toeren in Ubud en omgeving. 
De eerste halte is de Goa Gajah - Elephant Cave. De Goa Gajah treffen we aan met een beetje regen. Met de regen is het alsof we lopen in een stoombad. Zeker als daar de zon om de hoek begint te komen. Dan wordt het echt tropisch. 
De prachtige witgrijze met mos begroeide tempels en huisjes vormen een perfecte aanvulling zo tussen al het groen. 

Velen mooie planten lopen wij voorbij terwijl de regendruppels nog liggen te rusten op de kleurige tropische bladeren. Langzaam begint er bij mij een ander soort vocht op de huid te ontstaan. Zweet! 

Na een week van strandbezoeken maken we dus nu echt echt kennis met het regenseizoen en de tropische omstandigheden. 

We gaan verder met ons clubje. Ons clubje bestaat uit vijf vrouwen en een jongeman. Heeft hij even mazzel, Hihi. 
Inmiddels is de regen gestopt als we aankomen bij de rijstvelden van Tegallalang. De steile heuvels zijn hier omgetoverd in een schitterende kronkelachtige trap. De traptegels zijn hier met hun watertjes volop in gebruik. De arbeiders lopen met hun voetjes door het water en dragen de typische bamboehoedjes. Erg standaard allemaal maar zeker gaaf om te zien. 

En weer door toerist! De Gunung Kawi - Rocky Temple is eveneens een prachtige tempel en in de zon erg plezant om te bewandelen. Met de beekjes en de kleuren.
Dan in Tampaksiring naar de  Holy Spring Temple. Natuurlijk ook hier even mijn gezicht, armen en vooral mijn haar even nat gemaakt met het heilige water. Laten we hopen dat het werkt. 
Het helder water is bij de lokale bevolking enorm populair om het lichaam mee te reinigen. De tempels eromheen zijn ook hier weer schitterend. Maar eerlijk, na drie tempels op een dag en uiteraard de honderden offerplaatsen heb je het wel een beetje gezien met de gebouwen. Het is vooral de natuur die blijft boeien. 

De drie tempels worden opgevolgd door totaal iets anders. Namelijk in Temen de Coffee Garden & Spice Garden. 
Hier is er een vriendelijke man die ons ontvangt op zijn kruiderij. De heerlijkste kruiden en fruitsoorten zien we leven. Kruidnagel, limoengras, cacao, koffiebonen, passievrucht, ananas en uiteraard ook hier kokosnoten. 
Als we een rondleiding hebben gekregen is het tijd voor de proeverij. De meiden kiezen bijna allemaal voor thee. 
Ik grijp mijn kans en kies de koffie. Ik start met een Balinese Arabica koffie naturel, Ginseng en kokos. 
Maar het meest indrukwekkende van alle soorten is toch wel de Luwak. 

De Luwak is een Robusta koffie met een lacherige maar. Een Robusta maar deze bonen worden op bijzondere wijze verzameld. 
De blinde tropische kat (civetkat) eet de bonen gedurende de nacht. In de ochtend worden deze hier ook weer uitgepoept. Als de bonen de uitgang hebben gevonden en verstopt zitten in het overige lichaamsafval is het de mens die ze weer moet gaan scheiden. 
Als ze uit het bruine goedje gehaald zijn worden de bonen geroosterd en verpulverd. 
Het resultaat is een heerlijke koffie met, oprecht, een heerlijk pure smaak. 
Na de Luwak is er geen koffie meer die echt echt super lekker is. Helaas. 

Terwijl we onze weg vinden naar boven ergens hoog in de bergen rijden we door de vele regenwolken heen. 
Het zicht is tijdens dit ritje niet heel erg interessant. En helaas ook als we aankomen in Penelokan om Mount Batur te zien is het niet perfect. Dus de vulkaan zien we mysterieus tussen wat wolken. 

Een oud Balinees dorpje doen we ook aan. Nette straatjes met aan weerszijde een meter gras en schattige stenen gootjes. Alle grijze muurtjes zijn versierd met verschillende beelden inclusief een schone sarongs. 
Het dorp wordt tijdens de toer opgevolgd door nog wat tempels en met een klein bazaartje is deze toer goed geweest. 

Pakjesavond vieren wij uiteraard ook. Inclusief gedicht en cadeaus.  

Persoonlijk ontstaat er bij mij tijdens deze avond een redelijk verlangen van "ikwilnaarhuis". 

Het verlangen is de volgende dag snel weggevaagd. Al direct bij aankomst in Seminyak. 
Wanneer mijn ogen gericht blijven op de hoge golven weet ik het zeker!!! Ik wil niet naar thuis. Laat thuis maar hierheen komen. 

Maar goed ook in Seminyak naar het strand. Op een zitzak, oranje gekleurd, tussen alle anderen zitzakken onder de kleurige parasollen met hier en daar een lampion, is het weer net zo relax als op de Gili's.
Een zanger en een gitarist nemen ons mee terwijl we liggen en blijven liggen. 
Liggend op het strand mogen onze gedachte verdwalen in de muziek. Dit alles met de achtergrondmuziek van de bruisende zee. 

De tweede dag te Seminyak begint regenachtig. Dus ieder doet zijn eigen ding. 
Sam neemt een heerlijke top tot teen massage. 
Terwijl ik een wandel langs het strand geniet tot het in de middag weer strandweer wordt. Ik lig dan al met het hele zooitje horizontaal. Beterrr. 

Hier missen we wij de, voor ons nu, bekenden. De surflui in Kuta. Dat heeft ons ook doen bewegen terug naar Kuta. 

Waar we de zondag weer mogen leven op het strand. Ik pak uiteraard weer een plank en oefen en oefen me rot. Ik ga het wel kunnen ooit.

In de avond als we teruglopen over Poppies Lane naar ons verblijf weten we ergens wel dit is super fijn! Niets hoeft meer deze reis. We gaan de laatste week in... Laat de deken van rust maar over ons heen vallen.