Een beestachtige start? (11 november 2013)

En we zijn weer aangewezen op onszelf. Nu geen geboekte hostels, treinen etc. Vrij als een vogel door China. "China in your hand".

Helaas startten we de dag slordig met het vergeten van de plattegrond. Het vinden van ons station duurt daardoor ietwat langer. Maar ach, rondlopen in een nieuwe omgeving is nooit een straf. 
Na het boeken van onze tickets toch nog een middagje, helaas voor de laatste keer,  Beijing begluren. 

Temple of Heaven is de laatste plaats waar we ons nog even mogen plezieren te Beijing. Een schoon park met veel kijkvoer. Yoga, dans, meditatie, verkopen en fotograferen het kan hier allemaal tussen de tempel en zijn mooie brede Aziatische bomen. 

Een Station met hoofdletter S, het is enorm. We nemen een hapje MacDonald en zoeken onze GATE! In een grote hal met, voor 't gevoel, zo'n duizend Chinezen nemen we plaats in een reuze rij. Als het inchecken begint is de toegang naar ons perron geopend.  We reizen in een soft sleeper coupé. Dit is even andere koek. Luxere dan luxe is deze trein. Met het vallen van de avond varen we uit. 

Dag Beijing, groots Beijing, prachtig Beijing. 

De Aziatische mensen kijken met "grote" ogen als wij het rijtuig instappen. Eerst verlegen maar later beginnen ze toch te communiceren. Het lukt aardig. 
Erg schattig als je het mij vraagt. Ze hebben duidelijk de knuffelfactor. 

Goedemorgen Xi'an. Xi'an hoofdstad van Shaanxi, met een oude stadsmuur, het terracotta leger en een ruime 4 miljoen inwoners.  
Heerlijk Aziatisch Chinees druk is het station al in de vroege morgen. Het lijkt wel of hier iedereen straatverkoper is of taxichauffeur. 
Aan ons geen klant wij kiezen de bus. Een leuke vijf haltes door het centrum passeren wij om aan te komen bij ons jeugdhostel. Geland. 

Het is de zon die ons de wegwijst tijdens een wandeling over de stadsmuur. De wandeling is een walhalla aan economische diversiteit. De muur, oud en wijs, de huizen links, klein en vervallen, de bijna wolkenkrabbers, stijlvol en modern. 
Tegen het einde van de wandeling jagen de wolken aan de hemel geraffeld en grijswit (Ook hier last van smog). Tijdens het wandelen hebben wij duidelijk geluk gehad. 
In de avond consumeren we een paar drankjes in een barstraat levendig aan knipperende lampen, Europese biermerken en foto's makende Chinezen. Een gezellige boel en dat op rolafstand van het hostel. Zo treffen wij de nacht. 

Met het aanbreken van een nieuwe dag maken we ons op om het Terracotta leger te gaan zien. Een redelijk nieuw ontdekte schat. Met de bus is het een klein uurtje toeteren, remmen en gassen. 
Samen met een jongedame uit Estland (Kathly) bezoeken wij het museum. Eerst naar hal nummer 3, dan 2 en eindigen mogen we bij, supLise!!, nummer 1. Dit is de populaire route aangezien hal 1 het grootst en meest indrukwekkend is. Als dat is wat men zegt, wie zijn wij dan om het anders te doen? (Kuddegedrag) 

Indrukwekkend is het. De gedetailleerdheid en de precisie is moeilijke te omschrijven. Wat in eerste instantie gewoon wat beelden zijn blijken later prachtige identieke schatten. Geen beeld is hetzelfde. Dat wordt ook duidelijk als we niet zomaar voorbij lopen maar even een aantal beelden gaan vergelijken. 

Tijdens de looproute terug botsen we tegen veel martkraampjes op waar verschillende soorten dierenvachtjes te koop aangeboden worden. Ooit waren het prachtige dieren aan de vacht te zien. Best wel zielig om er zo veel te zien. Ik denk dan meteen aan de YouTube-videos waar ik ooit per ongeluk, tot mijn spijt, naar gekeken heb. Niet conform Europese maatstaven ontvacht denk ik zo.  

Bijgekomen van de dag gaan we happen en stappen met Rogier. Rogier is inmiddels ook aangekomen in Xi'an en daarom proosten en vermaken we ons nog eenmaal saampjes.
Lekker hotpotten met allerlei lekkernij. Tofu, bladgroenten, noedels, kip, rund, garnalen en hond. 

'WAT?'

Een beetje per ongeluk bleken we al een tijdje te smullen van hond. Toch, heerlijk gegeten maar... Niet voor herhaling vatbaar. 

Een beetje schuldig denk ik nu aan mijn eigen hond en... 

 Ik beloof, hier online, dat ik hem bij wederziens extra goed knuffel!! (Nee mama, niet dat ik hem altijd uit zal laten!)

Na het eet avonduur of eet avontuur eindigen we "per ongeluk"  in een club. Op de zesde verdieping van een hoog gebouw is er een soort hippe Chinese club. Fantasy. 
Westerse house en rijke mensen vullen het geheel en legen de portemonnee. 
Een drankje en een lachje verder in deze met Aziaten gevulde toko en we laten de haantjes en de kippies achter ons om in het hostel tot rust te komen. 

Morgen treinen, treinen naar Chengdu! 

We stippelde en knutselde nog even wat aan de route. Nemen een ontbijtje samen met Rogier. Wensen Rogier nog even al het geluk, moois en succes met z'n reis en we gaan. 
Op het treinstation weer een kaartcontrole, de tassen onder de scan en ook hier weer een soort van Terracotta-rij aan Chinezen. 
Als we mogen boarden wordt duidelijk waarom de Chinees haast, propt en rent. Wij, die niets weten, lezen af wagen 1 en een raar, voor ons dan, tekentje. 
We lopen naar de eerste van de 19 rijtuigen. 'No!' Krijgen we te horen van een steward. 'No?' Antwoordde wij een beetje geschillen. Terwijl wij er eventjes geen ene Chinees meer van begrijpen wijst men ergens naar de andere kant. 

'Oke, die kant dan maar op?' Zeggen we tegen elkaar.
Ietwat sneller lopen we van de ene steward naar de ander. Steeds weer "No" en men wijst. 
'Potvernoedels waarheen dan??' Vraag ik op een grimmige manier. 'tjsa dat weet ik toch ook niet!!!' Is het antwoord ook redelijk geïrriteerd door de hele situatie. 

Als de conducteur fluit en wij nog steeds de ene wagen na de ander voorbij gaan, inmiddels rennend met de tassen. ( backpack, rugtas, schoudertas, handtas en boodschappentas) begint het echt niet cool meer te worden. Wanhopig en versuft en bepakt als een muilezel maar ergens naar binnengegaan. 

Ik doe een stap naar binnen ... 'Pottt-verdomMMEEE' op een wanhopig geïrriteerde schreeuwde toon uit Sam haar mond. En plots moeten we weer lachen. 
Enfin, wagen in en wagen uit we botsen met onze spullen velen Chineesjes aan de kant en kunnen we echter niets anders dan "sorry" zeggen en gewoon blijven lachen. 

Kwartiertje verder en uitgeteld zijn we aangekomen. Maar we zitten. Dit keer een hardsleeper (net als platzkartny. Zie eerder verslag trein Donetsk-Kiev).  

Eenmaal geacclimatiseerd in de grote open wagen genieten we af en toe een dutje en bekijken we dit machtige berglandschap. Aan het einde van elke tunnel is het weer een verrassing, wat zal er komen? De ene keer rijden we door een met nevel bedekte magische omgeving waar de smalle bergen zigzaggend in elkaar opgaan en de andere keer zijn het de dorpjes gelegen aan een, haast opgedroogd, riviertje met sneeuwwitte stenen her en der. 

Als we ons inmiddels in de schaduwzijde van moederaarde bevinden begint het feestmaal. Nog geen vijf minuten na mijn maaltijd (na ja, instant noedels hot en spicy) beginnen de Chinezen.
Ik moet me verontschuldigen. Ik eet echt totaal ongepast, dus zonder manieren. Gelukkig zijn het hier de mensjes die wel even laten horen hoe het moet. (Horen?)
Het ene geslurp nog harder dan het ander. Gelukkig overschaduwt door af en toe een flinke boer. Wat een beestenboel. Terwijl ik heel asociaal mijn eten niet laat zien, door mijn lippen gewoon op elkander te laten tijdens het malen.

Uit schaamte pak ik snel mijn oordoppen en trek me terug met toevallig de Beegees met Lonely Days. Ik moet me schamen en alleen voelen. Foei! 
Maar dan toch glurend om me heen zie ik de verschillen. Geen Chinees lijkt op de ander als je het wilt zien. Vrolijk blijf ik door de ruimte kijken. Op het moment dat de Beatles mijn oren verlaten verschijnt Edith Piaf met "non, je ne regrette rien" en met een heerlijk vrolijk, tevreden gevoel kijk ik nogmaals naar alle mensen hier. 
Nee, het spijt me niet. Ik ben hier want hier wilde ik zijn. Ik ga naar daar want daar is waarheen ik wil. Geen spijt. Met een glimlach geniet ik het hier zijn. Hier op de trein met zoveel. 

5:30 en het is donker. De trein hebben we verlaten en op het station is het de KFC die ons een ontbijt gunt. We moeten immers nog wat tijd doden voor de metro's rijden. 
In de middag maken we kennis met de prachtige hoofdstad van de provincie Sichuan, Chengdu. 
Met een ruime 11 miljoen inwoners verblijven wij op dit stukje aarde. De stad zien we voor het eerst "echt" in de toeristen straat Wide Lane. Oude Chinese grijs/donkerblauwe muren en daken. Prachtige boompjes, kraampjes en beelden vormen hier het straatbeeld. Terwijl we langs een enorm stinkende groene tofu kraam lopen naderen we Peoples Park. Het park kent veel levendigheid. De kinderattracties variëren van een achtbaan, botsauto's en goudkarpers voeren in de vijver. Voor de volwassenen is er ook genoeg te beleven. Er wordt hier gemediteerd, gedanst, gezongen en genoten. Een prachtig stadspark. 
In de avond struikelen we niet al te laat, na een ontspannen avondje met wat alcoholische versnaperingen in de lounge, te bedje.

Erg vroeg wekt een modern irritant muziekje mij en geeft het sein om uit de veren te gaan. 
We gaan naar het Chengdu Research Base of Giant Panda Breeding. Om 07:30 haalt een busje ons, twee bleekscheten en vijf Chineesjes, op. Een aardig Chinees meisjes vergezelt ons twee vandaag. Helen, zo spreek je het uit, komt zelf uit oosten van China. Zij is erg handig voor, ons hier, twee analfabeten. 

Als we daadwerkelijk door het park wandelen schiet er sneller dan het licht een enorme energiegolf door het lichaam. 'Wauw, daar zijn ze, kijk dan!' Zegt Sam. 
Een glimlach komt en verdwijnt niet meer. We treffen een stel pubers, een aantal pasgeborene, een stelletje en een aantal afgeschreven en potentiële voortplanters. 
De zwart-witte beren zijn een schat van het dierenrijk. De donkere glimmende kraalogen kijken je onvoorstelbaar tevreden aan terwijl de mond zich voedt met Bamboe. 
Elke beweging van deze godswonderen maakt je oprecht gelukkig. En gelukkig zijn we hier.