Genoeg energie over? (7 oktober 2013)

Goed, hier staan we dan. In de ochtend rond een uur of zes op het station van Donetsk. Het is koud, echt koud. 

Met zo'n twee graden boven nul loop ik in een trui opzoek naar een koffietent om even wat vermoeidheid de kop in te drukken. Maar de koffietentjes zijn nog niet open. Het is daarom dat we besluiten eerder in te checken voor een paar euro's extra maar dan wel een bed en douche enzo.  
Geen hostel dit keer. Alle mogelijke plaatsen in een hostel zijn geboekt. Een voetbalwedstrijd geeft de lokale overnachtingseconomie kennelijk een oppepper. Alles vol en dus geen plaats meer voor twee backpackklungels (of misschien nu wel gevorderde bp-ers). Gelukkig troffen we in Kharkiv een super lieve hostelmedewerkster  die ons hielp
zoeken en boeken. 

Na een uiltje geknapt te hebben, dus een paar uurtjes verder, gaan we er op uit om de stad te verkennen.
De voorkennis vertelt ons niet veel schoons te verwachten hier. Donetsk is een industriestad. De huizen, de wijken en het leven, alles draait (draaide) om de fabriek. Of na ja fabriek, eerder fabrieken. De fabrieken zijn niet modern te noemen ze stammen uit het begin van de twintigste eeuw.  Toentertijd geen stad van rijkdom, een echte arbeidersstad. 
De stijl van de huizen bevestigt onze voorkennis maar verrijken het ook. De stad gaat door, dat is zeker te zien. Een groot modern winkelcentrum bewijst de vooruitgang, de modernisering van donetsk. Vier verdiepingen met winkels van alle (bijna alle) merken. 
Op de bovenste etage vindt men een ijsbaan, een boogschutbaan, een paar restaurantjes, een zooitje kermisattracties, een bioscoop en een handjevol speelautomaten. Erg amuserend. 
We laten de attracties maar even voor wat ze zijn. De trots van deze stad is ook die (staal)industrie. Ongelooflijk schone parken en hier en daar wat monumenten die je wijzen op de het hoofdproduct van de stad, mijnbouw en staalindustrie. 

Na een flinke wandeling rustten we de voetjes op een bankje in het park naast het stadion. Anders dan de bekendere voetbalstadions is deze gelegen op een heuvel omringt door een schitterend en vooral, u raadt het al, schoon park. 

Een nachtje verder en we ontwaken en starten heerlijk op 't gemakje onze motoren. 
Eenmaal echt wakker geworden stroomt er genoeg energie door mijn lichaam. Als een kind zo energievol maak ik me klaar om naar een waterattractiepark te gaan. Spanning giert door het lichaam. 
Aquasferra met z'n waterglijbanen! Echt onwijs cool vet gaaf!!
We zijn zelfs in de glijbaan geweest met vrije valluik en een soort looping! #STOER
Zoals aan elk avontuur kwam er ook aan ons bezoek, hier, een eind. Zwembadrozig en totaal gesloopt liepen we terug. 
We verbleven nog een nachtje in het hotel. De kletterende regendruppels, de volgende morgen, op de ramen verzoeken ons een paar uur langer te blijven pitten. Vooruit dan maar. 
Net als wanneer het regent op de camping waagden wij het niet om ons buiten te tonen. Een spelletjes dag dan maar. Na een aantal spellen, de lol van de spellen was er inmiddels ook wel weer vanaf, checkten we uit. 
Een treinkaartje kopen voor de reis naar Kiev. De nachttrein, heerlijk dertien uur treinen in een lekker compartiment. 'Hopelijk hebben we leuke coupégenoten!' zeggen we tegen elkaar. 
De realiteit was echter anders dan gehoopt. 'Sorry alleen nog platzkartny!' meldt vrouwmens achter haar balie. Op dat moment waren wij toch even enorm gelukkig dat de vrouw in spee geen Nederlandse scheldwoorden kon verstaan. Slecht van ons, zij kon er immers ook niets aan doen dat er geen plek meer was. 

Platzkartny ook wel platzkarte is derde klasse!! Dus 60 mensen, een open ruimte en kleine bedjes. Maar goedkoop en eigenlijk wel gezellig. Uiteindelijk danken wij toch de mevrouw die wij eerder nog vervloekte. 

Kiev, de overgangstad. Hier gaan we van deel één over tot, erg logisch, deel twee. 
Het eerste deel werd gekenmerkt door onverwachte plaatsen, vrijheid en het leren backpacken. 
Het tweede deel wordt anders. Nu gaan we Europa verlaten, afstanden afleggen en koude temperaturen zullen ons groeten in Moskou en Siberië. 

Energie opbouwen in Kiev. Hier hebben we de tijd en ruimte om de rust te genieten, de laatste voorbereidingen treffen voor de trans en om ramptoeristje te spelen. 
Een te leuk hostel heet ons ook in deze stad welkom. Tijdens de eerste wandeling in Kiev bezoeken we de wat onbekendere stukken. Een gaaf park met verborgen kunst boven op de heuvel. Het uitzicht hier neemt even de woorden uit de mond. We nemen een afdaling die ons bij de oude stad brengt. Dit belooft een mooi bezoek te worden. 
De tweede dag in deze grote stad gaan we verder waar we eerder gestopt zijn. Een zonnige herfstwandeling op het maidonplein gevolgd door het Khreschatyl park met een vriendschapsboog trakteert deze ochtend. De boog, symboliserend voor de vriendschap van de Oekraïne en Rusland is niet heel bijzonder maar het uitzicht vanaf hier des te beter. Hier dringt het pas echt tot ons door hoe groot deze stad werkelijk is. 
Als we doorlopen, op aanraden van een meid uit de kroeg van gister, vinden we een beeld van een oude man en vrouw knuffeld. Deze twee geliefden zochten elkaar jaren en jaren na de oorlog. Volgens het verhaal troffen zij elkaar hier. Schattig, of het echt waar is, we hebben geen idee. 
In de avond doen we een borrel te veel met zo een beetje iedereen uit het hostel. 
De zaterdag vullen we niet zozeer met sightseeing in maar vooral met boodschappen doen en lekker niksen in het hostel. Daar we zondag vroeg op moesten om Chernobyl te bezoeken. 

Chernobyl bezoeken we met grote groep. We zijn erg fit en vroeg het bedje uitgegaan om met volledig opgeladen batterijen het radioactieve park te bezoeken. Een kopje koffie geeft nog even de laatste energieshots die we nodig hebben. We stappen in en gaan een uurtje of twee rijden. Sam drinkt geen koffie en viel dus al na 20 minuten in slaap. Energieloos naar de energieloze kerncentrale. 
Aangekomen bij het eerste checkpoint controleren de beveiligers onze paspoorten en mogen we naar binnen. 
De leegte, de wildernis en de stilte zijn erg aangrijpend. Het idee dat wat er hier afgespeeld heeft maakt het bezoek enger en enger. Voorzichtig bezoeken we de reactoren (alleen de buitenkant), de verlaten stad Prypiat en de groene zone. Een zone in het verboden gebied dat inmiddels weer leefbaar is. 
De indrukken vraten energie en op de weg terug in de bus was iedereen uitgeput en totaal verslagen. Wauw. 

(Meer Chernobyl? Verslag komt later)