Heel veel soorten toch?

Ons plannetje om te vliegen naar Java is natuurlijk door de Raung vulkaan een beetje verpest.
We besloten dan ook om via het land richting Java te gaan. Vanaf Seminyak nemen we een taxibusje naar Balian. 
De straten van de vele dorpen zijn versierd alsof het Kerst is. Dit alles voor de heilige dagen de Galungan en de Kuningan 
Een prachtige maar ook enge rit. Ik heb nog niet helemaal de verkeersregels kunnen ontdekken met betrekking tot het inhalen. Ik weet dat mijn hart er ook zo over denkt. 
Iets na twee arriveren we in het afgelegen paradijsje Balian. 
Onze Bintang Balian Homestay heeft een gezellig huisaap, genaamd Honkey. Hier geen straatverkopers, lady-boys, taxichauffeurs of wat.. Gewoon rust. 
Verscholen tussen de palmen en de fruitbomen hebben we een magnifiek overkomen gevonden voor slechts een tientje per kamer. 
In alle rust lopen we een kleine 200 meter door het bos richting het strand. Als we daar bijna arriveren en we de eerste Nederlanders zien, treffen we al direct bekenden aan. Familie Heetvelt. 
We worden bijgepraat en ontvangen wat tips over dit stukje Bali. Zonder hen lopen we het zwarte zandstrand op. Over het zwarte strand bezaaid met keien, ingesloten door zee en rots bewonderen we de ruige edoch vreedzame natuur. 
In de middag surf ik voor het eerst niet met een bodem van zand, maar een bodem van steen. Ties Heetvelt brengt mij naar een veilige spot. Slechts vier keer pak ik een golf, maar met zweet in m'n handen. Toch wel trots. 
De meiden besteden de rest van de middag aan een massage en Michael duikt heerlijk zijn boek in met uitzicht over de blauwgroene zee afgezet tegen het zwarte zand. Leven. 
Wanneer de avond enorm snel valt en het tijd is om het avondprogramma te starten gaan we samen met Wiebe Hanneke Noud en Ties spelletjes spelen bij een super vriendelijke Warung. De gekke verzorgt zo nu en dan de achtergrondmuziek. 
Als Michael en ik onze kamer willen betreden denkt een andjing lekker mee te kunnen gaan. De hond probeert onze kamer in te snieken, maar neemt uiteindelijk genoegen met onze deur als slaapleuning. 'Awas Anding' zou oma ons die avond gezegd hebben. 
Op naar Gilimanuk. Een drukke doorreisstad vlakbij Java. Hier zullen we met de boot over moeten gaan. 
Maar eerst moeten wij er komen. We gaan op onderzoek uit hoe we een lokale bus kunnen nemen. Bij de weg staan en wachten op een bus met een geel nummerbord. Als er een soort buurtbus arriveert, al gevuld met 24 man geeft de chauffeur aan dat er nog plek is.. 'Oh ja?' 
Wij, toeristen, mogen mee. En wij mogen zitten. Op een krukje. Totaal gevuld en tegen elkaar aangeplakt zitten we de reis uit zonder airco maar wel met arko. Alle ramen kunnen open, zelfs de deur. Die terwijl we scheuren de hele route open heeft blijven staan. 
Een gave route langs kust en door vrolijk versierde dorpjes. 
Aangekomen in Gilimanuk vinden we een klein hotelletje. Het is gelegen naast de haven, denk hierbij aub niet aan een haventje aan de Middellandse zee. Eerder aan IJmuiden vishaven. 
Onze straat daarentegen is prachtig versierd en staat al volop in het teken van de Galungan. De versierde tempels in elke tuin, de offermandjes en de gebogen rijk aangevulde bamboestokken doen het straatje omtoveren tot een schilderijwaardige plek. 
Verder biedt dit stadje ons niets. We nemen weer een busje naar Permuteran,  gelegen in het nationaal park. We vinden een Bintang en lopen naar de baai. Het rustige met zonovergoten water kabbelt tot aan de horizon. De horizon met een eiland en op de achtergrond nog twee inactieve vulkanen. Hier genieten we met ons kleedje van weer een nieuwe onwijs mooie omgeving. 
Op de terugweg komen we Indris, een reisgids tegen. Hij gaat ons begeleiden.
De volgende ochtend worden we al vroeg gewekt door het geklingelklangel van de vele ceremonies die gaande zijn. Wij moeten een ritje hosselen van Gilimanuk naar het national park. Dit lukt uiteindelijk en om 7:30 zijn wij klaar om te hiken. 
De kans dat we apen zien is erg klein weet onze gids te vertellen. Aangezien wij een leuke twee uur gaan verkennen in een stukje regenwoud. 
Bij het kruisen van een beekje, blijken de muggen hier erg hongerig te zijn. Geïrriteerd mep ik een aantal het hiernamaals in. 
Merel loopt achter de gids aan en start met het "stap-steentje-stap" riviertje oversteken. De tweede stap direct al raak. Zo vast lag die steen niet. 
Na nog geen half uur lopen hoort Indris apen. We gaan op zoek. 
We treffen ze toch!! 
Op Bali komen er alleen hier "black monkeys" voor. Wij zijn de gelukkige die deze wezens mogen bewonderen. 
De tocht naar het beste punt om de aapjes te zien is al een lacher. Als we de pittige berg omhoog klimmen wil er nog wel eens een van ons uitglijden.
Wanneer ik probeer de beesten te fotograferen ben ik verdwaald in eigen gedachten. Wauw! 
Wat jeuk op m'n been haalt me uit het daar. Na twee keer krabben bekijk ik mijn been en schrik. Zo'n 80 kleine mieren hebben een tour op m'n been georganiseerd..!! Jieelll... 
We beklimmen later nog een berg. Terwijl de temperatuur inmiddels begint te klimmen gaan wij ook de hoogte in. Het resultaat is een uitzicht over een groene vallei tegen de heuvel waar familie aap rust. 
Op de terugweg blijkt Merel degene te zijn die met haar gladde Nikes het minst kan klauteren als een aap. Tranen van het lachende rolden over onze wangen wanneer zij op de bips twee meter weet te dalen.
Die middag nog pakken we de boot naar Java. 
Op Java met een lijnbus naar Kalibaru. 
Als een soort hond op een hete zomerdag in de auto bij een supermarkt, wachten we al een half uur. Klapband. Terwijl ik aan twee kanten zwetend tegen een ander aanzit gaat het allemaal op z'n gemakje. Fijn. 
Gesloopt worden we haast de bus uitgeflikkerd als we in Kalibaru aankomen. We leggen in de benauwde bloedhete bewolkte situatie ongeveer een kilometer af om een slaapplaats te vinden. Al zwaaiend naar de lokale die duidelijk niet veel toeristen gewend zijn, bewandelen we Ruang View Resort. Een erg vervallen hotelletje. Maar goed, we kunnen slapen. 
Als de avond valt en de warungs hier open gaan schuiven we aan bij een klein familiezaakje. Met Bintang! Dat was even zoeken. Het is hier wel anders dan Java. 
We leren hier een oud Indisch mannetje ,Ahmad Kusairi, wormen aan. Dit leuke familiespel is eenvoudig te begrijpen, zelfs als je elkaar niet kunt verstaan. Hier oefen ik mijn Bahasa enorm, nou ja, vooral het tellen. 
In de ochtend stappen Merel en ik vroeg de straten door. Van rijstveld tot vleesmarkt. Die vleesmarkt is overigens niet heel chill voor de maag. Met een hand voor m'n neus zoeken we snel de uitgang door een oude in Europese stijl gebouwde wijk om wat ontbijt te scoren. Shit, de ramadan! 
Met een trein naar Probolinggo is ultra luxe en ontspannen. Langs rijstvelden, maïsvelden en zo nu en dan over hoge bruggen.
Bij aankomst sluit Jonas, een backpacker uit Duitsland zich bij ons aan. We boeken een nachttrip om de zonsopkomst te gaan bewonderen bij de Bromo. Een populaire vulkaan een kleine twee uur rijden vanaf ons. 
We doden deze dag verder door naar het strand te gaan. Na ja een soort waddengebied maar dan met zwart zand en een stinkende haven. Het heeft iets. 
Naast de haven ligt een 'waterpark'. We betalen wel 75 eurocent voor de entree. We vinden eten en drinken. Wij zijn tevreden. Grote kans dat wij de eerste Europeanen hier zijn daar wij als popsterren zo vaak op de foto mogen. 
Als in de avond de lokale weer mogen eten, ontstaat er een soort Oud en Nieuw gevoel. Overal vuurwerk, eten en uitgelaten mensen. De Ramadan is over. Een mooie bijzondere ervaring. 
01:00 en Jonas klopt aan. 'Its already 02:00!!' zegt hij. 'No, shit men!, your phone is still on bali-time!!' Antwoord ik en baal enorm dat ik m'n nachtrust daarvoor heb gedag gezwaaid. 
Bromo, een stukje klimmen en wachten. Aan de horizon begint het roze te gloeien. De zon gaat elk moment opkomen. 
Als de zon langzaam de enorme krater van de Bromo op gaat lichten realiseren we echt dat, ondanks de velen toeristen, het een super mooie ervaring is. 
Als de temperatuur inmiddels naar hoog begint te stijgen krijgen we te horen dat we de laatste twee kilometer mogen (Grr.. Moeten) lopen. Stevig stappen we door het mulle zand. De laatste meters nemen Samantha en Merel een paardje omhoog. Ik klim door!! 
Als we op de top arriveren en de zwavellucht zijn entree maakt in onze neusgaten lopen we nog een paar treden. 
Verbazing. Open mond. Stil. Een moment van beseffen. Mijn god....
'Hoor je dat?' Zegt Merel
'Echt, wauw..!' Antwoordt Sam. 
Op dat moment ontwaak ik ook weer en vergeet de hele wandel.
Als we te horen krijgen dat de treinen naar Yogyakarta vol zijn gokken we het er maar op om via Surabaya te treinen. 
Helaas is daar ook alles vol! 
Samen met Erwin en Stefanie (dus ons clubje is inmiddels uitgegroeid tot zeuven) gaan we met een nachtbus. Net iets te vol geboekt rijden we een kleine ACHT UUR!
04:00 bereiken wij het hotel en mogen we pas om 05:00 inchecken. Dus spelen we maar weer een spelletje wormen. 
Eindelijk geslapen. Ontspannen rond een uur of 14:00 gingen we per scooter een tour maken richting het strand. We huurden vier scooters en mengden ons tussen de menigten. 
Parangtritis was helaas winderig en een beetje zoals Zandvoort als op de eerste stranddag van het jaar. 
We namen een kokosnoot, kochten een vlieger om wat te spelen en we ontspanden de rest van de tijd uit.
Na de scootertocht terug was het toch echt weer BINTANGTIME! 
Zondag, suikerfeestweekend, vakantietijd kortom tweede pinksterdag in Nederland. En wij bezochten de woonboulevard en de Ikea.. Maar dan in de vorm van twee tempels. De Prambanan en de Borobordur. Een heerlijke dag met veel schoonheid. Nog steeds met ons zevenen. Ik vraag me echter wel af of wij meer op de foto zijn gezet dan dat wij foto's hebben gemaakt...
Een drukke week met veel soorten vervoer, soorten plaatsen, soorten feesten en soorten activiteiten. Een soort van top week.. :) 
Ps. We kunnen nu geen vlucht vinden naar Lombok of Bali.. Volgende week meer.