Surf en turf..

06:45 en de wekker haalt mij uit m'n diepe slaap. Maandagochtend. Met een droge mond en kleine oogjes aard ik langzaam. 
Wat een gezellige week. Surfen, lekker eten en spelletjes spelen. Kan het nog beter? 
Als ik met zwakke krachten naar de douche hobbel kan ik niets anders dan gelukkig zijn. 

Langs m'n snurkende campingbroeders naar het toiletgebouw waar ik tevreden de warme stralen de kater laat wegspoelen. 
In de auto richting Bordeaux denk ik terug aan 10 fantastische dagen met Michael, Samantha, familie en lieve vrienden.

Een kleine 5 uur later, een goede rit met de auto plus een perfecte vlucht en wij, Merel en ik, bewandelen de Nederlandse bodem weer. 
De maandagavond vul ik nog even met vakantie in eigen land. In Amsterdam, waar er een blik toeristen open is getrokken, vul ik de avond met spelletjes in de Ton Ton club. Lachen gieren brullen met collega's. De avond zingen we gedag in een karaoke-bar waar wij spetterende optredens gaven aan nul publiek.

Dinsdag is het hoppen en shoppen. Alles nog even inslaan en pakken. Ook bezoek ik de nog geen week oude pracht in Zwaanshoek genaamd Cruz! 
In het Wapen van Bloemendaal krijgen Merel en ik nog even een college van Robbert en Eem, daar zij nog geen twee dagen terug zijn. 

Woensdagochtend. Een uur snoezen. Toch nog een keertje omdraaien, en.... Hoppa, eruit! Robbert brengt ons naar Schiphol. 
Hier chillen we nog even en dan toch weer te lang. We nemen afscheid van de moeder van Merel en dan gaan we aansluiten. De zomerdrukte maken we nu zelf mee. Het is duidelijk dat wij de drukte onderschat hebben. Terwijl de tijd, onze grootste vijand, lacht. 
'Voortaan wel op tijd zijn' snauwt de bagagedame ons nog even toe (Gelukkig mochten wij even snel voor ivm de tijd).
Rennend naar de controle van de handbagages waar het ook weer aansluiten is. En natuurlijk is er in mijn tas iets verdacht en worden we weer opgehouden. 
Als we voor m'n gevoel 500 "mindyourstepstemmetjes" voorbij geracet zijn hebben we toch nog 10 minuten de tijd om te wachten bij de gate. Die overigens ook elk moment mocht gaan sluiten. 
We scannen onze kaarten en natuurlijk gaat die van mij weer op rood. Dus opnieuw wachten :( want ik moet handmatig aangemeld worden. 
We zitten. Op naar Cuba! 

Als ik een leuke film uitgekozen heb en ik volledig zen de oordopjes aansluiten schrik ik me eigen rot!!! F*ck, de muziekuitgang is kapot. Na wat zeuren en wat lieve glimlachende stewardessen is het gewoon domme pech. Helaas. Dan maar een film kijken met één werkende muziekuitgang.
Een vrij ontspannen vlucht brengt ons verder. Over de Bahama's richting Havana. Een soepele landing en de eerste stapjes zijn gezet. 

Met de taxi gaan we naar casa Carmen. In het centrum van Havana ontmoeten wij een super lieve vrouw (Goede tip Eem en Rob!).
In de klamme luxe hitte over de gebroken straten. Via calle de Brasil naar het oude plein. Dan is het tijd voor een drankje. We vervolgen onze verkenningsronde. Op naar de haven. Als ik een kijkje neem en naar buitenloop zeg ik tegen merel: 'het is net de jopenkerk'
Op nog geen vijf meter afstand reageert een Nederlandse vrouw lachend 'oh nee, geen Haarlemmers hier toch?'.
De vrouw uit Haarlem, eigenlijk Overveen op steenworp afstand van m'n huis, lacht vriendelijk en we delen wat info met elkaar. 

Als wij rond 02:00 Nederlandse tijd moeten realiseren dat de jetlag aanwezig is geven wij niet op. Slenterend door de straatjes van Havana richting Carmen. We nemen nog trots een drankje. Een beleving! Zeg dat wel. Totaal uitgeput is en onze extreem lange woensdag is voorbij. 

De donderdag starten we fris met een te luxe ontbijt. Via het pleintje van Marti, waar overigens net een ceremonie gaande is (hebben wij geluk) stappen we in de met zon overgoten bloedhitte stug door naar het fort. Van daar uit de oude stad in en als we alle hoogtepunten wel gezien hebben besluiten we zo rond het middaguur een taxi te nemen. Deze oude lada brengt ons naar een strand verderop. De parasol wordt uitgeklapt en onze handdoeken worden neergelegd. Rust! 
Een tropische intense regenbui gooit aan het einde van de dag roet in het eten. Na ja, uiteindelijk is dit ook een super leuke ervaring. Met z'n alle schuilen we voor de grote druppels. Als een man met een grote speaker vraagt of Merel voor dj zou willen spelen dansen we met zo'n twintig locals op de deuntje van Merel. Erg leuk :). 

Vrijdag  erg vroeg  heeft Carmen een taxi voor ons geregeld naar het busstation. Via de bank, tsja de peso's vliegen eruit, weten wij net op tijd een bus te pakken. De Viazulbus brengt ons met een uur naar Las terrazas.
We hebben wel geluk. De bus die er nog staat met nog maar een paar plekjes vrij. Helaas zitten wij niet naast elkaar. 
Ik kom te zitten naast Nederlanders. Als ik vraag waar zij vandaan komen antwoorden zei: 'Haarlem, jij?'

Als we aankomen bij onze Casa, moeten we concluderen dat Carmen dat even goed voor ons geregeld heeft. De tropen van Cuba. Omgeven door palmen en tropische bomen verzorgen duizenden krekels ons op een krekelorkest. 
In diezelfde tropen wandelen we, uiteraard niet te lang maar, net genoeg om te zweten. Langs een eilandje met een aapje, de paardjes aan de zijkant en de flamingo's die verkoeling zoeken aan de waterkant. Wij apen hen na en zoeken ook verkoeling in de vorm van een cerveza. 
We kopen voor omgerekend minder dan 0,50 euro een biertje. 
Op het terras ontmoetten we een lieve, wat oudere dame. Magarita maakt nog een selfie met ons, en wij met haar. 
Ook mogen wij kennismaken met Ilda. Wij noemen haar Rita. De dorpsgek, met haar krokodillenpetje. 

Dan is het tijd verder deze prachtige jungle te ontdekken. We bezoeken San Juan Baños. 
Een zwemparadijs omgeven met mooie palmen met boven ons een paar grote roofvogels. Terwijl wij in de zon en het glinsterende water verkoeling zoeken. De vlinders vliegen ons voorbij evenals de grote fel gekleurde libellen. Leven! 
Het is al een tijd mooi, warm en droog. Wat geroffel op de achtergrond verraadt dat de Tropenbui gaat komen. 
Dan komt ook hier Rita naar ons toe. Met al flink wat Cuba Libre in der mik schuift ze aan. We moeten domino spelen. 
De oude van hout gemaakte grote stenen zijn amper neergelegd als daar het buitje van de dag komt. En met bakken. We spelen stug door. Na een kleine tienminuten en een doorweekte spleet gaan ook wij schuilen. 
Ik ben overigens tweede geworden. In tegenstelling met onze competitie regenwormen waar Merel ver boven mij staat. 

Als  de regen gestopt is en wij gaan kunnen we niet zo snel een taxi vinden. Wel gaat er een oude schoolbus, zo eentje uit die Amerikaanse films. We vragen of we mee mogen rijden. Dat mag. Een paar grote stappen en we zitten. 
'Heeyyyy, mi amigos!!!' Gilt Rita vanuit achterin de bus. Een bus vol met beschonken gezellige latino's juichen als wij instappen. 
De radio gaat extra hard en met Rita als alfavrouw vertrekken we. De reggeaton knalt uit die speakers en terwijl wij voorin een beetje meedansen (zittend) danst Rita van voor naar achter ongeacht de hobbelige weg die de bus met z'n slechte vering berijdt. Wat een avond. 

Tijdens het eten verwerken we de indrukken en vallen heerlijk inslaap. Na ja, tot Merel ergens in de nacht schreeuwend en slapend mij doet ontwaken. 'Merel je droomt!' Zeg ik met docentachtige stem. 'Ja maar we kunnen er niet uit' wordt er hyperventilerend gereageerd. Een nachtmerrie. Ze ontwaakt en we lachen erom. 

Het ochtendprogramma vullen wij met een wandeling door prachtige tuin. Athans, dat was het denk ik een paar jaar geleden. De tuin is tegenwoordig volledig overgenomen groene tropische bomen. De hagedissen schieten weg als wij de paden bewandelen. Vanuit de tuinen lopen we langs de weg terug. Als daar na 30 minuten okselklotsen een oude vrachtwagen, ford uit het jaar nul, mogen we meerijden naar Las terrazas. 
Onze hongerige en vooral dorstige lichamen worden gehoord. Een schattige huisje op palen zo'n twee meter boven het meer gunt ons behoeftebevrediging. Mojito!!! 
Alvorens we de bus naar Havana nemen gaan wij weer zwemmen in de jungle. Ditmaal elders. De bus pikt ons hier op. Een veilige chillplaats dus. 

In de avond zijn we weer thuis van onze mini-trip. Terug in Havana. 
Bij het avondeten worden we getrakteerd. Een zeer amusante jazzband vrolijkt de het restaurant en eigenlijk ook de hele straat. Cuba gaat hand in hand met muziek. 
Op de zondag pinnen we ons laatste cucs om verder niet veel meer te doen dan luieren op het strand. En oh! Luieren dat doen we. 
Een plekje onder een palm wordt gekaapt door ons. Met het verplaatsen van schaduw verplaatsen wij mee. Bij ons aangeschoven is een familie. Een vriendelijk groep die mij helpt met mij Spaanse "learn It Yourself". Er wordt gelachen en gedronken. Ook wordt er geruild. Een lelijke zonnebril en een ketting ben ik rijker. Schuldig als ik me voel zoek ik en bedenk ik wat ik kan ruilen. M'n lelijk goedkope paarse horloge is de klos. Mooie jaren delen wij, nu laat ik hem achter bij Marillio. Trots als een Pauw is de man met mijn gift. Heerlijk. 
Tijd om door te gaan. Op het dakterras in de oude stad nemen we afscheid. We boeken een hostel en zijn klaar om door te gaan. Weer een ervaring rijker. Rijk genoeg om door te gaan. 
Surf en turf!