Weinig gedaan toch

De nieuwe maandag, alweer de laatste voor Sam en Merel, wordt gevuld met surfen. 
Helaas moet ik me inhouden na een aanvaring met een ander board van de dag ervoor. Drie keer gaan de kanjers strijden tegen de golven. Als winnaars verlaten zij de zee. 
In de avond gaan we velvet hypnotized (boven op de top van Kuta Beachwalk) bezoeken en spelen we de hele avond spelletjes (wormen) met Tobi, Erwin en Stefanie.
Als grote loser kwam ik uit de bus.... Maar ach, we konden wel onbeperkt biertjes drinken voor vijf euro :). 

De dinsdag is een regelneefdag. De meiden gaan op jacht naar souvenirs. Michael en ik naar kantor Imgrasi .. 
Een leuke ervaring. Hier staan wij even te wachten, vullen we papieren in en wachten we weer. 'Donderdag terugkomen' meldt de gozer van de balie ons. Dat is bali! 

Samen met Toni gaan we poolen in super tubes en sluiten we af in een van de clubs om de hoek. 

Een dag verder en ik hou vandaag een rustdag op het strand ivm oorpijn. (Botsing in het water gehad. Klote surfers ook :p) 
In de avond genieten we weer een paar pilsjes bovenop bij Velvet Hypnotized. 

Op het strand komen Michael en ik bij. Het was me weer een ochtend. 
Daar zaten we weer bij het immigratiekantoor. Nummertje trekken, wachten en wachten, op de foto, vingerafdrukken laten afnemen en weer gaan. Tot maandag! 

Terwijl wij sloom kijken naar de golven met het goede gezelschap van Mama Ketut, Toni en Ni Wayan, horen we plots 'daar zijn we weer'.. 
Sam en Merel zijn er toch nog. Gezellig. De vertraging zorgt voor extra vakantietijd. Chillen op het strand en spelen met de golven. 
Donderdagavond toch echt afscheid moeten nemen. Eerder die dag hadden we al afscheid genomen maar we zijn het niet verleerd. 
Michael en ik verplaatsen onszelf naar een klein barretje naast het hotel. Hier is het de barman, Ringo Ketut, die ons de avond door weet te slaan, daar wij natuurlijk treurig waren dat we nu zonder meiden hier zitten. 

De vrijdag begint mijn zoektocht naar een leuk surfboardje. Veel gezien, maar twijfel alom.
De twijfels laten we even in het midden op het strand en we doden de tijd weer met niets doen. 
Op advies van Tom Hoogmoed forensen wij naar Seminyak. Daar is een surffestival gaande.  

Op een ansichtkaart van Merel staat het strand van Nusa Dua. Zo kregen we eigenlijk toch nog één bestemming op ons schoot geworpen. 
We pakten onze spullen, sprongen in de taxi en reden naar Nusa Dua. Hier vonden we te hoogte van Benoa een super lieve dame met een prachtige Homestay. Frangipani Homestay. 

Met de strandspullen op de rug liepen we een ontspannen half uur toen we Nusa Beach bereikten. De tocht was prachtig. De meest uiteenlopende luxe resort passeerden we. We moesten wel concluderen dat de prijzen hier voor ons toch iets te hoog waren. 
Wij namen de lunch bij een Warung. Hier kwamen we Elsbeth tegen. Elsbeth zagen we al voor de derde keer. Eerst in Yogya, toen in Ubud en nu weer hier. Dat betekent dus voor de derde keer en dus een drankje. We stelden onszelf voor en proefden de rest van de dag met z'n drieën. 

We bezochten een tempel, een monument en vonden ontspanning op het witte strand met een azuurblauw warm zeetje. De zee was ingesloten met aan weerszijde van de baai twee schiereilanden. De rotsen van de schiereiland prachtig gevormd door de kracht van de zee. 
Een prima uitje zo weer. 

Zondag is het weer rusten. Met een taxi terug naar Kuta. Michael surft nog wat en ik help hem (lach hem toe).
In de avond gaan we met Jurre, een oud-klasgenootje van mij, naar Canggu. Bij de Deus flagship store is een hipsterfeestje aan de gang. Een gezellig atmosfeer met leuke deuntjes. We kletsen wat over hier maar ook over de gouden oude tijd op het Coornhert en  de skivakanties. Een heerlijke plek om bij te praten. 
Als het feestje is afgelopen regelt Jurre de taxi voor ons in het Bahasa. Erg fijn. We sluiten de avond af in een Reggaebar in het centrum van Kuta. De apache reggea bar. 

Helaas gaat een surfboard meenemen met KoreanAir een duur grapje worden aangezien het als extra bagage wordt gezien. Geen surfboard mee dus :(. Bankroet. 

Op naar de laatste dagen. Twee dagen van surf en hopelijk een dagje Seoul. 

-----Merel en Sam-----
De laatste dagen breken voor mij en Sam aan. Hoogste tijd om de souvenirs in te slaan! We maken ons klaar voor het grote afding avontuur en spreken nog even de laatste tips door, starten op 1/3 van de prijs, standvastig zijn en lef tonen. In de winkelstraat aangekomen worden we meteen bedolven door de vele verkopers die ons van alles aan proberen te smeren. We houden ons aan de afspraken die we van te voren hebben gemaakt en met elke aankoop worden we er beter in. Na drie uur houden we het even voor gezien en ploffen neer in een koffiezaakje. Het neerploffen wordt muzikaal ondersteund door twee jongens die gillend aan komen huppelen met natte handdoekjes om ons oververhitte hoofd af te koelen. De 'hello darlings' worden ons om het hoofd geslingerd en we worden in de watten gelegd met een goede kop koffie en smoothie. Na de dag shoppen komt het einde van de vakantie voor ons toch steeds dichterbij. We surfen nog wat en drinken wat biertjes en dan is het moment om in te checken toch echt aangebroken. Tijdens het inchecken op ons mobieltje komen we er achter dat onze vlucht 13 uur is vertraagd, no problemo wij blijven nog wel een nachtje :). De volgende dag nemen we dan toch echt afscheid en gaan we naar het vliegveld. Ingecheckt en wel zitten we te wachten op het vliegtuig. Opeens wordt het steeds rumoeriger op het vliegveld mensen lopen heen en weer en proberen bij de service balie informatie te winnen, wij snappen nog niet zo goed wat er aan de hand is en wachten maar even af. Na dertig minuten komt er een meneer naar ons toe met de vraag of we met Korean air vliegen wij knikken ja en hij vertelt ons dat we onze bagage op mogen halen. Bagage op mogen halen? Sam en ik kijken elkaar verbaasd aan, hoezo bagage ophalen. De meneer legt ons uit dat het vliegveld de komende zes uur gesloten zal worden omdat er niet gevlogen gaat worden wegens de vulkaan. We vragen of we hier moeten wachten of ook het vliegveld of zouden mogen. Dit kan, en hij zal ons bellen wanneer we kunnen vliegen. Met onze tassen gaan we terug naar het strand, daar vallen Dennis en Michael van hun stoeltje af van verbazing. Ja, ze zijn nog even niet af van de dames. We spreiden ons handdoekje en hebben nog een prima extra stranddag. Wachtend op het telefoontje dat nooit zal komen zitten we 's avonds aan ons diner. We besluiten toch maar om terug naar het vliegveld te gaan want zo lang kon het toch niet duren. Aangekomen blijkt dat het vliegtuig inderdaad met twee uur vertrekt! En daar gaan we 21 uur later dan verwacht terug naar Nederland. Het was een fantastische reis met alleen maar hoogtepunten, een reis die mij heeft laten voelen dat ik de rest van de wereld ook wil ontdekken. Dankjewel Indonesië en allerleukste reismaatjes.