Iets met tijden? (21 oktober 2013)

De maandag, de week, begint  met sneeuw. Maandag 13 oktober is prachtig wakker worden. De klok inmiddels +8. Eigenlijk heb je hier geen besef van tijd.  Voor ons staat alles stil terwijl we gaan. De meters die in kilometers veranderen. De weg naar Irkutsk is meer dan 5000km. Vandaag hebben we er al zo een kleine 4000 achter ons gelaten. Enorm. 

De sneeuw is duidelijk niet van gister. De groene plekken tonen zich alweer. Desalniettemin is het een gaaf gezicht vanuit de trein. Hier en daar nog wat houten huisjes met op de schaduwzijde van de daken nog sneeuw. De velden met een lichte haast doorzichtige witte deken. Als bij een heldere zonsopkomst de zon het geheel laat stralen valt er een stilte in onze coupe. Fantastisch. 
Dit is de laatste volledige dag van de treinrit Moskou-Irkutsk. Een deken van rust mag ons nog even beschermen. Hierin draaien wij ons nog een etmaal om. Een boekje, een kopje thee, een warme maaltijd, een koffie, een koekje en dit alles met een National Geographic  uitzicht. Perfect zo een dag. 

Helaas, daar waar de trein vier dagen stipt heeft gereden zijn wij nu een ruim uur vertraagd. 
Achteraf geen helaas! We hebben daardoor tot 14:00 de tijd om Irkutsk te bezichtigingen. 
In de winterzon verkennen we met z'n viertjes de stad. We zien een soort van wachtwissel, een beeld van Lenin en ook nog eentje van Stalin. Verder wandelen we langs allerlei Siberische huisjes en wat Sovjet-gebouwen. 
Als we ons keurig hebben gemeld brengt de contactpersoon ons met een luxe bus naar het busstation. Daar wacht er een alles behalve luxe bus op ons. 
Een Aziatische Rus (Chian of Chinoe of ..) gaat ons naar het Baikalmeer transporteren. We ontvangen van een leidinggevende daar nog een tjuuttjuut pietshy pietshy Vodka. Na twee keer njet is het toch nog da, tak en yes. Ik denk om moed in te drinken. Krap en benauwd, de passende woorden voor de zit in de bus. 
Helemaal de jeuk krijgen we als onze backpacks op het dak van de oude bus worden neergelegd. Op het moment wanneer we bijna gaan vertrekken en er nog plaats in de bus is loopt de chauffeur naar onze tassen. Gelukkig, toch niet het dak op. 

Twee uur rijden we langs prachtige heuvels met bomen en her en der wat resten sneeuw. 
Al snel begint het landschap anders te worden. Droge kale vlaktes worden bronskleurig door de ondergaande zon.
Als er in kleine Siberisch dorpje nieuwe mensen in de bus komen moet de tassen toch het dak op. Kak! 
De maan komt op terwijl de zon het landschap nog belicht. We rijden en rijden en plots een hard knal! Een gil van een dame en wij schrikken ons rot. 
'Toch niet de tassen?' Roep ik in de richting van Dwayne. 
Dwayne stapt op om buiten direct te kijken. 'Nee niet de tassen!' Zegt hij opgelucht. 
Als mensen zo nieuwsgierig wij naar buiten en merken we direct dat de zon wel schijnt maar totaal geen warmte meer geeft. 
Ergens in het midden van nergens staan we in Siberië. Eng, maar ook ontzettend fijn om even foto's buiten de auto te kunnen maken in plaats van binnen, binnen achter die vieze droge met stof en zand bedekte ramen. 
Een half uur verder, wachten en wat zuchten komt er een vervanger aangereden. Laden de hele meuk over om onze reis naar het Baikelmeer te vervolgen. Geen onaangename reis zo door de Taiga. Iets later dan gehoopt gaan we met de boot over het befaamde meer. De ondergaande zon voedt onze ogen terwijl zij het water en de bergen streelt. 

Aangekomen bij ons verblijf is er een dik feest aan de gang. Een oud Russisch  mannetje speelt de accordeon waar twee dames in klederdracht ons trakteren op traditionele liederen. Welkom thuis is het gevoel wij ervaren. 

Het Baikalmeer is net zo groot als Zwitserland. Als we uitgerust opgestaan zijn lopen we naar de heilige rots. Je leven met vijf jaar verlengen als men het water ingaat volgens de legende. 

Dat moet ik dus maar doen dan. Ijs en ijskoud! Ik ga tot halverwege de scheenbenen, terwijl Samantha mij voor gek aan het verklaren is. 'Oké dit werkt niet' concludeer ik. Ik besluit om me maar gewoon vanaf een rots nat te maken. De oksels, de blote barst, de rug het gezicht en nog wat extra aandacht krijgt mijn, kalende, kop. 'Wellicht verleng ik ook het leven van mijn haar' schreeuw ik Sam toe. 

Na het wateravontuur klimmen en dalen we verder. Immens groot is het meer. De variatie qua natuur is ongelooflijk. Zo bewandel je hoge kliffen en een half uur later wandel je over een zandstrand. Als wij over het strand wandelen kijken we overdonderd om ons heen. Links het golvende heldere blauwe Baikalmeer en rechts het bos met groene en oranje naaldbomen. Tussen de verschillende bomen zijn het de bevroren plassen die de zon laten weerkaatsen in het gezicht. Goh!

Na de winterse wandeling warmen we ons op in het guesthouse. Hier krijgen we een heerlijke Russische maaltijd voorgeschoteld en kunnen we even bijkomen van de geziene natuur. 
Als de lunch ten einde is gaan we weer aan de wandel. We zijn duidelijk geen tieners meer met al dat wandelen. Ach! 
Via de haven over, weer totaal anders dan eerder gezien, het zwarte zand dat licht roze tinten bevat. De wandeling wordt alleen maar mooier als we het Baikelmeer even vergeten en kijken naar de met sneeuw bedekte toppen van de bergen tegenover ons. Een prima dag dus. 

Met een typische bus uit de Sovjettijd en een groepje toeristen, een leuke internationale mix, gaan we een dag de wildernis in. 
Smalle zanderige wegen steil omhoog en weer naar beneden. Stuiterend manoeuvreren we langs de naaldbomen en de wilde koeien. Een paar kuddes later passeren we ook een groep wilde paarden. 
De eerste stop is bij een Siberisch strafkamp (Gulag) uit het Stalintijdperk. Bizar, nu is het prima vertoeven en zelfs in de winter kan men anno 2013 prima warm blijven. Toentertijd moest dat heel anders zijn geweest hier. 

Als we het noordelijkste puntje bereiken staat er een stevige wind. De harde wind in de zon is niet het probleem. Dat is echter de bron van de wind. De wind komt vanuit de eeuwige sneeuw/ijsvlaktes zo een paar honderd kilometer ten noorden van ons en het is dus akelig koud. Het snijdt langs de huid. Bah, dit is slechts een mooie herfstdag voor de lokale bevolking. Voor ons al wel echt Siberisch koud. 
Maar deze gevoelstemperatuur bederft echter geen moment. Dit maakt het juist Siberisch. 
We smullen een traditionele maaltijd, gemaakt boven een kampvuurtje, onder de oranje naaldbomen en vooral heerlijk uit de wind in de zon. 
De volgende stop is naast een spirituele, voor de sjamaan, adelaarsberg en de liefdeskliff. In het zuiden zijn er donkere wolken die een haast zwarte schaduw tonen op het water. De gele strepen zonlicht laten het water blinken. Vanuit het water verreist de enorme liefdeskliff. Ontzettend knuffelig.
De wind jaagt ons snel weer het busje in. Een kudde koeien en een kwartier later mogen we uitstappen bij het enige kiezelstrand van het eiland.  
Een avontuurlijke tocht door de wildernis á tweeënhalf uur brengt ons weer in Khuzier. Zeg maar Hoofddorp van de Haarlemmermeer alleen dan met minder inwoners dan Zwaanshoek. 

Vroeg op want we worden opgehaald om 7:30. Toch? Of..? 
Helaas, de plaatselijke transferdienst heeft besloten de eerste rit naar Irkutsk met een anderhalf uur te verplaatsen. Daar kwamen wij uiteraard pas achter toen de receptie open ging. We stonden inmiddels al een uurtje buiten met een temperatuurtje zwaar in de min. Fijn. 

Terug in Irkutsk hebben we nog wat tijd voor we  weer een treinreis mogen genieten. 
Het laatste avondmaal nemen we tot ons in een pizzeria/sushi eethuis gelegen aan het grote park. 
De Homestay waar wij overnachten is erg luxueus (voor ons). We hebben een ruime slaapkamer, een middelgrote woonkamer met open keuken en een balkon gelegen op het zuiden. Het beste van alles is de badkamer met een badkuip. 
Schoon, fris en fruitig val ik in slaap. Een paar uur later gaat die klote wekker! Vertuttemme! 

Het is 4:00 en wij moeten naar het station. 
Als de trein eenmaal gearriveerd is twijfel ik geen seconde. Ik ga slapen. De luxe is ingeruild, nu een kleine coupeetje met vier man. Toch betrap ik mezelf erop dat ik de trein inmiddels als een zeer veilig leefklimaat ervaar. 

Wakker worden we als het Baikalmeer passeren. Het spoor, de bomen, de kuststrook en de daken besneeuwd. De kolenkachel op de trein verricht, gelukkig, goed werk. Vanuit mijn warme bedje blijf ik genieten van wat aan de andere kant zit van het raam. 

In de middag, een paar honderd kilometer verder, treinen we door de steppe. Via Ulan-Ude langs de grote valei en via de  kronkelende Selenga rivier. Door naar het bergachtige landschap en richting Mongolië. 

Een grenscontrole duurt slechts vijf uur. Anderhalf uur zijn we de paspoorten kwijt. Met een stempel erbij komen ze terug. We mogen officieel van Rusland het rijk verlaten. 

Zondagochtend in het donker en we zetten de eerste stapjes in Mongolië. Haha, een grappig idee. 

Afscheid nemen we van Emma en Dwayne. Zij gaan direct door naar de wildernis daar waar wij nog de hoofdstad gaan ontdekken. Negen super dagen hebben wij met hen beleefd! Nu weer met z'n twee. Toch? 

De eerste bezichtiging is meteen een hele gave. De Chen Resig tempel met z'n monniken ontvangt ons liefdevol. We stappen door en verder de stad in. 
Als er lekker geslenterd wordt besluiten we een touroperator te bezoeken. Heel toevallig blijken twee Nederlandse kamergenootjes van ons hostel dezelfde tour geboekt te hebben. We besluiten met hen nog wat van Ulaanbaatar (hoofdstad) te bekijken. 

Mooi en lelijk, huis en tent, vlak en heuvelachtig en blauw en smog zijn de woorden die ik kies. Onwijs gaaf, hier in deze stad woont bijna de helft van de totale bevolking. Zo een reusachtig land en zo kleine bevolking. 
De bevolking laat een zeer positieve lieve indruk op ons achter. Toch nemen we het wijselijk besluit om ons in het donker niet meer buiten te vertonen. 

Meer Mongolië ontdekken we nu en aankomende week en lezen jullie volgende week. Voor nu bayarlalaa voor het lezen!