Toch wel lief? (14 oktober)

Één dag later dan gewend. Vanuit het koude Siberië hier de afgelopen week. 

Na Chernobyl viel er even een last van de schouders. Hier in Kiev hoef ik niets meer te zien. 
Zoals kenmerkend is deze reis hebben we elke keer weer nieuwe doelen. Voor nu zijn die van Kiev behaald. Er rest ons slechts nog één hele vervelende opgave. Shoppen. 

Het shoppen hier is gewoon niet plezierig daar waar de prijzen aanzienlijk hoger zijn dan in Nederland. Als twee sloebers lopen we winkel na winkel en bazaar na bazaar af. Uiteindelijk moeten we toch echt knopen gaan doorhakken gelet op de tijd. We slagen. 
Om de frustraties van het winkelen weg te smijten gaan we bowlen. Bovenin een winkelcentrum nemen we een hapje en werpen wat kegels om. 

We gaan, na zes nachten, een leuk hostel met lieve mensen gedag zeggen. 
De nachttrein naar Moskou. We halen in Kiev, bij een van 's werelds drukste MacDonalds, nog een milkshake.  
Op naar het grootste land ter wereld. Net zoiets als Nederland maar dan 411 keer groter. 

Een strenge controle van de Oekraïense douane en we boemelen weg. Echt laat gaan maken we het niet. Wetende dat deze nacht, rond een uur of twee, onderbroken zal worden door de douane van Rusland.    
BONK!BONK! en wat Russische gebrabbel trekt me weg uit dromenland. "Pff gvd" mompel ik zachtjes. Drie seconde later besef ik weer waar ik ben en waarom ik wakker ben gemaakt. Paspoort pakken! 
Enfin, een uurtje verder en we mogen we onze ogen weer gaan sluiten. We rijden nu in alweer het negende land. 

In de ochtend is de klok weer een uurtje verzet. Bij aankomst help ik, lief als ik ben, een vrouwtje met haar spullen. Zelf draag ik al een backpack, een schoudertas en een boodschappen vol met voedsel. Ofwel, ik heb nog een hand vrij. 

We lezen nogmaals de instructies van onze Nederlandse reisagentschap. Er staat daar dat de transfer mogelijk wat te laat is ivm verkeersdrukte. (Als men dat al van te voren weet, dan kan men ook een half uur eerder van huis gaan toch?) 
Dus we staan op een station van een enorm grote stad. Een stad met 15 miljoen inwoners. En wij staan hier te wachten. Staan we wel juist? Staat hij misschien ergens anders? Wat als? 
Gelukkig zijn het mijn haviksogen die een jongens voorbij zien lopen me een opgerold geplastificeerd papier. 
Als ik, terwijl hij voorbij loopt, mijn ogen richt op het stukje leesbare binnenin het opgerolde valt het mij op dat een letter lijkt op het logo van 't Tiara Tours. '
Tiara tours?' Schreeuw ik een fractie van een seconden later om boven alle geluiden uit te komen. Raak! Hij is onze man. 

Aangekomen bij onze Homestay wacht een lief Russin ons op. 'Hello my name is Olga.' Zegt Olga. 
Een heerlijk gevoel schiet door mijn lichaam. Wat een te gekke combinatie! Logeren bij een Olga in Rusland. Mooier kan niet. 

De hoofdstad kent een grote geschiedenis. De stad van het Rode Plein, het Kremlin, de Basiliek en meer. 
Als wij de stad willen ontdekken realiseren beseffen dat we te weinig tijd hebben, slechts één lange dag. 
Het ochtendprogramma vullen we met een goede gouden wandeling door de oude binnenstad. De zon maakt de stad net even wat lieflijker. 
In de middag nemen we een tour om de verder gelegen stukken te ontdekken. Samen met een groep van ongeveer 30 Russen genieten we van een tour in het Russisch. 
In de avond verkennen we nog het overwinningsplein in het donker (5 min lopen van onze Homestay) en nemen we nog één goede maaltijd daar we de komende dagen op de trein zullen verblijven. 

De stad slaap als een vervelende droom doet mij ontwaken. Ik kijk naar buiten, donker.
Een toeterende auto en ik schrik, nog steeds donker. 
Om acht uur loop ik naar het balkon en neem het besluit niet meer te gaan slapen. De spanningen, de zenuwen, alsof ik vandaag voor het eerst naar de middelbare school ga.
Het ontbijtje van Olga, een goede opfrisdouchebeurt en nog een spelletje om de tijd en zenuwen te doden. Als de deurbel gaat merk ik dat het een trillend handje is dat mijn spullen oppakt.
In het halletje zien we onze contactpersoon (onze transfer) nog twee andere luitjes meenemen. Ook naar de trein? Is de vraag die spookt door mijn hoofd. 

We wandelen richting trein. De twee uit het halletje zijn de komen negen dagen ons reismaatjes. Een leuk begin. 
Dwayne en Emma twee zojuist afgestudeerde studenten uit Leiden. Beter dan gehoopt. Twee lieve gezellige Nederlandse leeftijdgenoten!

13:05, zonder fluitsignaal beginnen we. Het eerste uur tjoeken we Moskou uit. De volgende twee uur rijden we door een herfstachtig moeraslandschap. De eerste houten huisjes spotten we al. Ondanks er aan de goudkleurende bruine bomen niks veranderd is blijven we kijken. Met het komen van de laatste zonnestralen bekijken we het landschap, de blauwe lucht en de verschillende dorpjes nog eenmaal vandaag.
Als de avond gevallen is schitteren de huisjes ergens in de verte aan de horizon. Het is echt echt echt donker. 
Met z'n vieren werpen we nog een dobbelsteen of wat en proosten we op ons zijn in de trein. 

De eerste ochtend (zaterdag) ontwaken we rond een uur of 9:00 MT (Moscow Time). Ergens rond het middag uur mogen we de tijd twee uur verzetten. Ineens is het dan snel ver in de middag. Terwijl onze ochtendmaagjes nog echt niet zitten te wachten op warm eten ontvangen wij al wel een warme maaltijd. Erg lief maar ook ontzettend wennen. 

De gehele dag worden we getrakteerd op een fantastische uitzicht. Het Russische boslandschap is aan het veranderen. We naderen de Oeral. Via Perm gaan we de nacht in. 
We proosten allemaal deze nacht even op de verjaardagen in Nederland. Sam en ik zijn officieel al twee maanden lief en leed, haat en liefde, zon en regen samen. 

Mijn ogen nog geen minuut geopend en ik staar uiteraard weer uit het raam. De groene bomen zijn hier ingeruild voor de berkenbomen. Hun witte schorsten afgetekend tegen de herfsttinten vormen een prachtige tafereel.  
Afgelopen nacht zijn we officieel Azië en Siberië ingereden. We zijn nu op de helft van de, waarschijnlijk voor mij, langste treinreis ooit. 
Het liefste zit ik nog langer in de trein. Hier rest je niets anders te doen dan lezen, staren, praten en muziek luisteren. 

Op zondagavond vinden Dwayne en ik nog de weg naar de bar. Een lieve Rus uit Omsk genaamd Igar neemt ons mee. Hij is helemaal opgewonden en blij. Niet eerder heeft hij mensen gesproken uit een ander land. Een ander westers land. Vanavond zijn wij zijn gasten. De gesprekken zijn niet erg diepgaand maar het is een grappige gewaarwording. Uiteindelijk met drie Russen en twee Nederlanders in een bar op de trein. Proost.
  
Terwijl ik mijn woorden zoek om deze week te verhalen passeren een hoop klassiekers mijn oren. Zoals, toepasselijk Babooshka (oma's van Rusland) van Kate Bush, Russians van Sting, De Bom van Doe Maar, Drops of Jupiter van Train en uiteraard de Nederlandse topper van Guus Meeuwis met Per Spoor. 
Af en toe een wissel, een roodsein en een station. 
Het leven is zo nu en dan een treinreis. Je hebt het niet voor het uitkiezen met wie je met delen. Soms gaat het snel soms kwakkelend vooruit. Het gevoel dat je stilstaat of daadwerkelijk stilstaan. 

In de nacht open ik mijn ogen, we zien sneeuw. Maandagochtend bekijken we het opnieuw. Wauw, sneeuw in Siberië. 

Voor nu is het de liefde voor het leven en de liefde voor de trein. Ik sluit mijn ogen hier nog maar een keertje. God was is dit fijn. 
 
Op naar dinsdag en de volgende dagen. 
.