Wild willen zien? (28 oktober 2013)

'Hello my name is Sumia' vertelt een schattig Aziatisch meisje ons maandagochtend om 09:00.
Sumia is onze gids de komende twee dagen. We gaan naar het Gorkhi-Terelj Nationaal Park. 

Eerder in Ulaanbaatar (UB). Op aanraden van ervaringsdeskundige hebben wij besloten het bezoek niet vanuit Nederland te boeken. Wij boekten dus hier in UB. Bij Tseren Tours konden ze ons een trip aanbieden samen met twee Nederlandse meiden. Nicole en Inge worden onze reisgezellen.

Terug naar de maandagochtend! Erg vroeg staan we op en stappen in bij Sumia en onze chauffeur. Met z'n vieren (Nicole, Inge, Samantha en ik) gaan we het wilde avontuur tegemoet. 

Als we rijden merken we pas echt hoe groot UB is en vooral hoe groot zij gaat worden. Er is hier duidelijk minder economische tegenslag dan in het westen. Daar waar er overal groots gebouwd wordt. 
Het fijne aan dit uitje is vooral dat wij mogen bepalen wanneer er even gestopt gaat worden. De eerste stop is dan ook al vrij snel als we de stad verlaten hebben. We gaan allen met grote "wilde" roofvogels op de foto. Ik, de man van het stel, wil en ga uiteraard met de grootste vogel poseren. Met een grote gier, met grote glanzende knikkers van ogen, op de foto. Ik doe natuurlijk alsof ik niet in mijn broek poep. 
De volgende stop is zon 30 minuten voor het Nationaal Park. Van het stadse leven is al lang geen sprake meer. We zijn inmiddels veel kale licht besneeuwde bergtoppen gepasseerd als een klein riviertje, half bevroren, kronkelend door het droge bruine herfstlandschap zijn route heeft gevonden. De rotsen, de bergen en de stilte, we aanschouwen het geheel en weten dat het klopt. Dit is wat wij wilden vinden en gevonden hebben. 
Nu is het aan de gids om ons mee te nemen. Bij een rots dat verdomde veel weg heeft van een schildpad blijven we staan. Bij de rots, hoe erg verrassend , genaamd "Turtle Rock" (Mongools: Melkhi Khad). 
We krijgen een verhaal te horen over een nomadenkoningin die hier leefde en de dood vond in deze bergen. Haar ziel heerst hier nog. Als een vrouw de bergen hier beklimt of iets meeneemt van de berg brengt dat ongeluk en komt er slecht weer. Een dominant zieltje zullen we maar zeggen. 
Omhoogklimmen op de schildpad om even te zien en stil te staan bij de natuur. 

De bandjes bewegen weer door het drogen landschap. Als er een kwartier voorbij gevlogen is stappen we uit het grijze voertuig om te klimmen/wandelen naar een tempel. Hier geen monniken en toeristen. Wij zijn op een handjevol bezoekers na de enige. De stadse temperatuur is onderhand ingeruild. 
Langs een pad omhoog staan boeddhistische spreuken en gezegde met nummers erboven. Stuk voor stuk proberen we de wijsheden te begrijpen  en als we er meer dan 90 gezien hebben komen we aan bij een spiritueel huisje. 

Eerste draaien we aan de blikken om goede energie te verspreiden daarna aan een groot rad. Als men een slinger gegeven heeft wacht men op de de wijzer. De wijzer eindigt bij een nummer. Het nummer dat bij jouw draai  hoort draagt een boodschap. Niet elke boodschap is even duidelijk. 
Dat blijkt wel wanneer ik mijn tekst te zien krijg. Gaarne maak ik gebruik van het publiek om de betekenis te achterhalen.. (Kom maar door..)

"This precious human body is so badly used in mistaken ways as if it was a useless bag of urine"  (de tekst) 

De lunch is in het park. We rijden langs de toeristenoorden en ik ben positief gestemd omdat wij hier niet verblijven. Als we het dorpje uitrijden moeten we drie riviertjes met de auto oversteken om bij onze lunchhalte te komen. Avontuurlijk niet? 
We lunchen in een oase van rust midden in de wildernis. Hete thee wordt binnen een paar minuutjes, haast secondes, warme thee. Als een van ons de gids vraagt naar de temperatuur vertelt zij ons dat het in de zon nu toch wel een lekkere minus acht moet zijn. 'Wat?' Zeggen wij vieren haast in koor. 
Eenmaal terug van een koude lunch gaan we verder off the road. We gassen langs de dieren, de watertjes en over de velden. In een valei met maar twee gezinnen gaan we overwinteren. 
Overwinteren is natuurlijk een overdreven groot woord maar met deze temperaturen besluit ik het toch te gebruiken. Dus één nachtje overwinteren. 
Terwijl de basin, de vrouw, onze slaapplaatsen gereedmaakt beklimmen wij één van de bergen hier. Het topje bereiken we als onze neusjes haast gevoelloos en paars gekleurd zijn. Snel terug naar de Ger-tenten om ons op te warmen. 
Een vrolijk jochie van een jaar of vier zwaait ons toe. Het kindje heeft erg veel weg van de vondeling uit de kinderfilm Ice Age. Het nomadenkind geniet van alle aandacht die wij hem schenken. Speels vrolijkt hij het hele gebeuren op. 
Gelukkig maar dat hij de boel opfleurt, even had ik het zwaar na een bezoekje aan het toilet. Ik wilde niet maar soms moet je. 
Het toilet bestaat uit niet meer dan een hekje met een paar takken, boven een diepe kuil, met een gat. GaTverdamme, maar ook zo ontzettend terug naar de oermens. 

Drie keer word ik net even te laat wakker. In de tent is het bloedheet tot dat het vuur gedoofd is. Zonder een vuurtje daalt de temperatuur snel en wordt hetzelfde als de buitentemperatuur. Helaas voor ons deze nacht extreem. De -25 schudt mij wakker. Snel wakker ik het vuur aan om weer te mogen rusten in een aangename warmte. 

Wat een nacht. Wij met z'n vieren nog heel naïef de wekker gezet. Dat was dus niet nodig. De kou, het licht, de geluiden van de ontwaken loeiende koeien even vervloekte we ze allemaal. Met het opengooien van onze versierde houten deur verschijnt er een glimlach. SNEEUW!! En op een metertje of anderhalf een reusachtige stier. SLIK!! 

De tamme koeien en paarden wandelen doodgewoon door de sneeuw terwijl ik mijn enthousiasme koeltjes onder controle probeer te houden. Vandaag gaat het gebeuren. Ik moet op een pony-/paardachtig beest, ik bedoel natuurlijk dier, rijden. 'Waarom moeten?' Vraag je je wellicht af. 'Nou dat doet elke domme toerist hier!' Antwoord ik dan. 

De krakende witte sneeuw en de schaduw bewijzen mezelf dat ik zit op het dier. Als ik eenmaal gewend ben besluit ik wat meer te gaan genieten van de zon, de wolvenpoten in de sneeuw en de roofvogels zwevend onder de blauwe hemel. Wat een cadeau om hier te zijn. 

De trip gaan we afsluiten met een bezoek aan het grootste Chengiz Khan beeld (40 meter hoog) en het bijbehorende museum. 
Totaal gebroken rijden we terug naar UB waar we de twee onvergetelijke dagen afsluiten in een restaurantje om de hoek van het hostel. 

In het hostel ontmoeten we ook weer Emma en Dwayne. Super leuk om hen nog even te zien. We wisselen de opgedane ervaringen uit en babbelen nog even over de stad en het land. 

De dag erna vullen Sam en ik in met een speurtocht opzoek naar meer wildernis, een nieuw avontuur. Echt slagen doen we niet maar onverwachts zien en beleven we toch weer veel. We bewonderen de Choijin Lama museum en een tentoonstelling van Tseren Tours ter eren van hun twintigste verjaardag. Bewonderenswaardig mooie foto's strelen hier de ogen. Dit land heeft zo veel moois, veel te veel voor een week. Vooral te veel voor ons budget, maar goed pakken wat je pakken kan. Carpe diem. 

We trippen hem maar weer. Op vrijdagochtend vroeg worden we opgepikt door Oghi. In een heuse  Mitsubishi Pajero 4x4 terreinwagen verlaten we UB. Als we een ruime 30 km uit de stad zijn verlaten we ineens de snelweg. De sneeuwvlakte kent, blijkbaar, een weg. De route is niet bepaald aangelegd voor een boodschappenauto dat mogen duidelijk worden wanneer we vast komen te zitten. 
Een half uurtje graven, klooien, en we mogen weer. Hoppa met die te koude tenen het busje in om verder van de wilde rit te genieten. 
De ene heuvel is nog verraderlijker dan de anderen. Onze chauffeur doet knetterhard zijn best om twee Hollandse toeristen de mooiste stukjes natuur te laten zien. Helaas heeft zijn harde werk het niet doen voorkomen weer vast te zitten. 
Terwijl de chauffeur de wagen gaat uitgraven mogen wij in de zon ons voeden met de lunch. En de arme man maar ploeteren. 

Onze buikjes zijn gevuld, de man een paar kilo's lichter en we gaan rijden. De ene vallei in en de andere weer uit. 
Halverwege de middag rijden we de midden Gobi in. De eerste bezienswaardigheden van deze tour zijn de zandduinen. De sneeuwmassa is niet meer als eerder. De zandvlakte is een perfecte plaats om even een frisse neus op te doen. 
Als de zandduinen achter ons liggen is het tijd om te zoeken naar een slaapplaats. Dat is nu onze missie. Na ja vooral voor de chauffeur en de gids. 

De "bekende" nomaden zijn vertrokken. Helaas voor ons. Als de grote vuurbal ondergaat, één van de mooiste zonsondergang die ik ooit heb mogen aanschouwen, is het toch wel spannend geworden. 

Waar komen we een nomadenfamilie tegen? Ofwel, waar kunnen we slapen?

Inmiddels is het de nacht die heerst. Onder een mantel van ontelbaar veel glinsterende sterren komen we erachter dat de weg die we willen nemen te gevaarlijk is. Wonder boven wonder rijdt er een nomadenvrouw met een brommert ons tegemoet. We hebben beet! 

'Sain bain uu' zeg ik waarschijnlijk totaal verkeerd. Acht lachende Mongoolse gezichtjes kijken me aan. Tegelijkertijd denk ik alleen maar 'oh, dat zijn veel mensen in één tent!' 
De twee gezinnen zijn pas vandaag hier, in het kleine dalletje op de heuvels, neergestreken. Vandaar één tent. 

Gastvrij als ze zijn mogen wij overnachten aan de, bij binnenkomst, linkerzijde van de tent. 
De nacht is Siberisch-Mongoolisch koud. Is dat dan even een geluk dat wij zij-aan-zij liggen met z'n twaalven. 
Echt comfortabel met zoveel mensen in een tent is het niet. Ook de baby ervaart hetzelfde, vooral in de nacht. Om de twee uur, als ik net mijn diepe slaap gevonden heb, begint er weer een jankgedonder. 
Tegen de dageraad besluit ik er genoeg van te hebben. Ik ga naar buiten. Langzaam klimt de zon vanachter de heuvel omhoog om ons licht te schenken.
Als de groep opgestaan is ontbijten we en krijgen we een heerlijk koekje.
Het koekje is gemaakt van verzuurde melk. 

Melk? Ja, melk! simpel lekker lang laten zuren en drogen tot er harde brokjes overblijven. Eetsmaak! 
Met een acteursgezicht weet ik te glimlachen naar de familie en bedank ik hen. Het kokhalzen moet ik blijven onderdrukken. Ik pak mijne tandenborstel en smeer hem naar buiten om even grondig huis te houden in op dat moment mijn bek. Blehh! 
We helpen de familie, op onze manier, nog een beetje met het bouwen van een tweede Ger en vertrekken als de auto een grote beurt gehad heeft. 
De zanderige omgeving kleurt goud in de zon als daar de grijsblauwe schaduwzijde van de granietrotsen onze horizon doet veranderen. 
We doen een beschermt gebied aan waar er zomers een oase is met water in een grot en bomen groeiend uit de rotsenmassa. Via een verwoestte tempel gaan we naar onze volgende rustplaats. Hier hebben we een eigen tent en de tijd om heerlijk de beentjes, de oogjes en eigenlijk alles te laten ontspannen. Zoals normaal voor twee jongelui op een zaterdagavond zitten we naast de kachel met een kaars en lezen we tot diep in de nacht. Als er wat rare geluiden op een paar meter afstand ons fijne leesklimaat verstoren neem ik een kijkje. 
Ik open de houten deur en 'Wat de hel' schreeuw ik uit terwijl ik snel de deur weer sluit. Vijf hartslagen bonken in me keel. 'Is dat even schrikken oog in oog met een bok op een afstand van aaien en en ruiken'

We lachen erom en maken ook van dit een paar foto's. Een echte wilde zaterdagavond dus.

De nacht wordt steeds avontuurlijker. Als ik het warme nest moet verlaten om het vuur aan te steken mis ik echter de bossen. Hier geen hout voor een vuurtje. 
Ik pak de plakkaten stront uit de metalen emmer en stook het vuur. Even vergeet ik wat ik zojuist aangeraakt heb en ik kriebel aan mijn neus. De geur herinnert me weer aan de emmer. Bahh. Slaapzucht en slaap zacht! 
De heerlijke wodka geeft net dat ene zetje om lekker te gaan inslapen. Erg lang slaap ik niet het is weer kouder aan het worden. Schijt! chagrijnig weer naar de emmer toe. 

De zondag is anders. Een koude wind doet je vluchten naar binnen. We gaan vandaag weer naar 't smerige UB. Nog maar even genieten dus van het wilde. 
De rit terug is plezierig daar we veel wild tegenkomen. Groepen gieren, kuddes gazelle, paarden, schapen en geiten we zien ze allemaal. Is dat niet gaaf? 

Een mooie wilde week! Dit is wat we wilden en dit is wat we kregen. Deze week willen we nooit meer vergeten.