Een weetje leuk? (23 september 2013)

Moldavië, weinig wist ik er vanaf. Het armste land van Europa. Sinds 1991 onafhankelijk van de Sovjet-Unie. Vooral dat laatste is te zien.

Maar eerst de grens over. Vanuit Tulcea met een bus en boot naar Galati. Na ja een bus, een bus, ik spreek liever over een buurtbus.
Het autogrensstation is de enige deur die zich opent om je de toegang tot Moldavië te verlenen (In deze regio). Maar wij zijn niet met de auto. Dus. Dat is vervelend.

Maar waar een wil is, is een ...
Inderdaad, wij weten de weg te vinden middels een behulpzame taxichauffeur. Tot aan de grens bij hem, de grens over met toevallige medegrensoversteker in de auto. Et voilà ! Passeren die grens.

De grens overgang wordt gevolgd door een prachtige weg naar de hoofdstad Chisinau. Dit is een ervaring op zichzelf.
"Een prachtige weg" deze woorden zijn eigenlijk slecht gekozen. De weg is een zooitje vol kuilen en hobbels. Maar het is de route, dat weet ik zeker. De route benader ik met hoofdletter U.

De eerste uren langs de grens. Met inmiddels een ondergaande rood- en oranjekleurige zon kijk je je ogen uit. Het tekent de heuvels van Moldavië tegenover de heuvels van Roemenië gescheiden door de rivier de Proet. Pracht alom met de kleine dorpjes en de herders (de kudde schapen, geiten, koeien, paarden en ganzen)!

Aangekomen in Moldavië is het een behulpzame jonge moderne moeder die ons een lift geeft naar een hotel. Zo in een vreemd land, een vreemde stad en op een grauwe donkere plaats weten we, is dat toch wel een moment waarop er in de handjes geknepen mag worden.

Die ochtend schrik ik wakker in een te lekker bed, een te grote kamer met een te luxe eigen badkamer. Weetje? Best lekker hoor maar. Dit is niets voor backpackers!

We weten ons naar een hostel te verkassen en duiken de stad in. Het armste land van Europa. Op de weg naar Chisinau was het overduidelijk het geval. In de hoofdstad zie je er weinig van terug. Het is alleen de halve liter pils voor 0,70 eurocent die even duidelijk maakt wat je als wist. Een leuke aangename aanwijzing. Erg smaakvol bovendien.
De keurige, tot in detail, opgeknapte gebouwen laten je rondwandelen in oud Sovjetachtig schilderij. Wat een onverwacht mooie ervaring. Moldavië we weten het nu!

Odessa komen we binnenrijden met een inmiddels erg houten reet. De tjoektjoekrit van zo'n 5 uur was niet de meest comfortabele rit met zijn bankjes van hout. Ervaring rijker.

Zo verwendde jonge jongen! Nu weet je ook hoe dat vroeger was! (Hoor ik mensen denken.)

"Wat is het schoon!" Merkt Sam terecht op. Want inderdaad, geen kauwgom, bedelaars of honden. Even weten we niet wat voor een houding we moeten aannemen.

De volgende dag bezoeken we de hoogtepunten (zoals altijd).
Mother in law bridge. Een brug, niet zo bijzonder om te zien, maar het verhaal is wel grappig.

Een ambtenaar liet ooit een brug bouwen om in zijn pauze naar zijn schoonmama te gaan. Zij maakte namelijk heerlijke pannenkoeken. Toen zijn collega's erachter kwamen dat de man het van gemeenschapsgeld liet bouwen voor zijn eigen pauzes is de man ontslagen. Nu is de brug populair en heeft zelfs zijn eigen feestdag. Schoonmoederdag. Op die dag is de brug vol met schoonmoeders etend aan een lange tafel.
Port of Odessa is de baai die niet bevriest in de winter. Ooit een belangrijke handelspost voor Rusland. Nu is de haven een motor voor de Oekraïense economie en voor Odessa de grootste werkgever. Die avond zoeken we een kroeg. We weten er geen te vinden. Dat overkomt mij niet vaak!

De volgende dag, na een bezoek aan de catacomben in Odessa is het vijf uur de tijd doden op het station. Iets wat in het station van Odessa zeker geen straf is op de schone stenen van marmer. De Stalinistische uitstraling geeft het geheel ook een veilig en warm gevoel.
Die uren denk ik elke keer aan een mooi moment eerder die dag op het station.
Een lieve vrouw besluit om ons te helpen bij de balie. Gelukkig, want Engels spreken doen hier niet graag.

De nachttrein boemelt ons naar het zandig rotsachtig schiereiland Krim.
We ontwaken in de hoofdstad van dit gebied Simferopol en nemen de taxi naar het prachtige Jalta (Yalta). De laatste bijeenkomst tijdens de Tweede Wereldoorlog vond in deze stad plaats.
Een boottocht over de Zwarte Zee brengt ons naar Swallow's Nest kasteel. De hoge bergen aan de kust vormen een muur, zo steil, uit de zee.
Slenterend over de boulevard. Deze zaterdagavond leeft. Mensen proosten op het strand, kijken naar de straatartiesten of wandelen langs het schitterende water verlicht door de stad op heuvels.

De zondagochtend start met zon! Helaas is het de regen van de afgelopen nacht dat onze dagbesteding van vandaag in het water gooide. We wilden een wandeltocht genieten, dankzij de modder in de bergen gaat de toer niet door. We gaan doorreizen.
Een sportieve wandelzondag wordt een luie ikdrinkernogeentjezondag. Samen met een man uit Finland besloten we naar Sudak te gaan. Dus bus vertrok om 17:30, vervelend hoor pilsjes drinken en spelletjes spelen.

Samengevat, we startte de week in Tulcea (Roemenië) waar we diezelfde dag afreisden naar Chisinau (Moldavië). Twee nachten later en we treinden door naar Odessa (Oekraïne) om daar twee nachten te tukken. Vanaf Odessa namen de nachttrein (eerste klasse :)) en verbleven een mooie dag in Yalta. De regen in de nacht verpestte ons sportieve zondag. Dus trokken we verder.

Dat je het even weet. Vandaag gaan we..oh, dat lees je volgende week maar. Vanuit Sudak weten wij u te groeten!