Wat te zien? (16 september 2013)

We weten het nu wel. Elke keer als we ergens aankomen weer. Boem!! Opdringerige Roma's, taxichauffeurs en een onveilig gevoel. 
De aankomst in Bucharest (Bucuresti, gara du nord) is weer zoals verwacht.
In de avond bewegen we ons naar werelds één na grootste (op het Pentagon na) "administratiegebouw". Het parlement hier gevestigd in Bucharest is immens. Tijdens de wandel begint het ons wel duidelijk te worden. In deze stad zullen we weinig schoons vinden. Maar toch moet je het zien. Anders kijken. Vragen stellen. Inbeelden. Zie je het? 

Kort voor onze komst is er een 4 jarige kindje vermoord door een "roedel" groepje straathonden. Jaarlijks zijn er 10.000 gevallen van mensen die door een hen gebeten worden. 
Je kan snel een conclusie trekken. Afmaken, bijvoorbeeld. 
Wanneer valt een hond aan? De straathonden die wij tegenkomen zijn angstig en voorzichtig. Bijna te beleefd om in de buurt te komen. Wij kunnen het nog niet zien, niet genoeg om een conclusie te trekken. 

De stad is bezig met veranderen. Gebouwen worden gerestaureerd en hippe clubs sieren de binnenstad. 
Op het eerste gezicht een hippe staat, en straat dat in een flauwe bocht oranjerood getekend wordt door de ondergaande zon. Op het tweede gezicht een armoedige rij huizen met opgeknapte kroegen op de begaande grond. Een blik omhoog zegt de waarheid. De stad is nog niet waar het wilt zijn. 
De eerste ochtend worden we iets later wakker dan aanvankelijk gepland. Het hostel waar we verblijven heeft een kroeg en is gericht op jonge reizigers. 
We spreken in alle talen over alles en eigenlijk niets. We zien en spreken verschillende mensen uit allerlei landen, wij die hier nu samen zijn. Het is de donkenmanskennis die uitgewisseld wordt. Erg gezellig om aan deel te nemen. 

Met een dagkaart voor de metro gaan we zien en beleven. Naar de Arc de Triomphe (Het Roemeens heeft veel weg van de Franse taal).

De metro's zijn erg netjes, de haltes veilig, voorzien van muziek en hebben schone banken. Boven de stations worden de straten, daarentegen, gesierd door de kapotte tegels, vervallen huizen, honden en de straatverkopers. 
Vanaf de Arc wandelen wij naar een onwijs groot oud gebouw. Het gebouw van de vrije pers. De warme zonnestralen leiden ons door een mooi schoon park op een rustig tempo naar een terrasje gelegen op het water. 
De rijkheid die wij zien en proeven is niet weggelegd voor een groot deel van de bevolking. Dat realiseren we ons keer op keer. 
Maakt dat het dan juist alleen maar lekkerder of minder lekker? Wetende dat mede-Europeanen zo leven... Ik neem nog maar een slok  en negeer het kleine kindje. 
Als we later horen van een Roemeense dat de straatkinderen worden opgenomen door de maffia (en dus later zal inzetten) breekt ons hart. Maar toch zie je, hier gaan de anderen door. 
Bucharest prachtig en afschuwelijk. Oud en nieuw. Rommelig en geordend. Studenten en kansarme pubers opgevoed door maffioso. Je blijft kijken. Niet eerder is het lastiger voor mij geweest iets zinnigs op "papier" te zetten dan dat het nu is. 
We willen naar de horizon, het nieuwe ontdekken en beleven. Dat hebben we in Bucharest zeker gedaan.Gezien.

We ruiken zout. De zeelucht, ruiken de kust. Gaan naar de kust. Constanta / Mamaia Gelegen aan de Zwarte Zee. Hier zien we weer het eerdergenoemde bij aankomst, we lachen er nu zelfs om! 
Met de backpack en de vurige zon in de rug lopen we en nemen de bus naar het hostel.  

Als we arriveren bij het hostel zien we twee gillende dames naar buiten rennen. Een brutale tante zegt: 'this is the worse hostel ever!!' 
Het kon ook niet anders, deze tantes zijn Nederlandse dames. Wat bleek, een stelletje oplichters dus moesten we zoeken naar een ander onderkomen. Een hotel. 'Ja een hotel!' 
Na ja, achteraf begrijpelijk waarom de prijs niet erg hoog was. Dit hotel is nog maar voor de helft af! Letterlijk en figuurlijk.  Maar goed! 
De hitte is dominant aanwezig dus gaan we omkleden en naar het strand. De eerste stappen op het zand zijn niet zo als we droomde. 
Het weer is omgeslagen, de wolken en de wind maken meer nu minder. 
Een wandeling dan maar. Het strand hier heeft geleefd, zo te zien. Het naseizoen is begonnen. De honden en het vuilnis is dat wat er rest. Niet erg om over te pronken. Des al niet te min gaan we toch genieten. De geluiden van de zee en de zanderige ondergrond waar mijn handdoek op rust doen mij ontspannen. Wetende dat morgen een mooie dag gaat worden. Morgen wel een stranddag. 

Herkansing. De tweede ontmoeting met de Zwarte Zee is beter. De zon wijst ons de route langs de branding. We zien het glinsterende bruine zand oplichten als de zee het streelt. 
Gewoon een dagje strand dat is waarvoor we kwamen en wat we nemen. In Mamaia zien we geen honden,vuilnis of bedelaars.

Na twee dagen hier te zijn houden we het voor gezien.  Met de trein afreizen naar Tulcea. De stad aan de voet van de Donaudelta. 
Drie nachten verblijven we in een heus, eindelijk en welverdiend, comfortabel hotel. Een hotel dat af is! 

Zie daar! de herfst staat voor de deur. Herfst groet u! De eerste ochtend worden we wakker en ook bij ons is het slechts 17 graden en regenachtig (Wat een omschakeling ineens). 
Een kop chocomelk en een paraplu verder en we lopen heerlijk overdekt een museum/aquarium in. Hier begroeten we de onderwaterinwoners van de Donaudelta. Prachtige grote zoetwater vissen tonen zich. 

De tweede ochtend weer regenachtig. We druppelen het schip op en net wat te koud gekleed varen we uit.  Regen wordt miezer en uiteindelijk is het droog. 
De flora en fauna van de delta is ongelooflijk en terecht opgenomen door UNESCO op de werelderfgoedlijst. 

Het pruttelende motortje is het enige geluid uit de mensenwereld om ons heen. Terwijl we met een slakkengang varen door de smalle waterwegen zien we aan weerszijde de moerasachtige bomen en de overvliegende vogels. Vele fotoklikmomenten! 
Prachtig rustgevend en echt. Weer een ander gezicht dat we zien. We varen drie en half uur om te pauzeren op de wateren van een ondiep meer waar de bomen uit het water groeien. 

Nu in Moldavië, maar daarover later meer. Zien!